Rzucając mięsem, Frasyniuk udowodnił, że opozycja ma program. Hasło "j…ć Pisiora!" to nie wiecowa odzywka, to naprawdę ich jedyne przesłanie

Narzekania na brak programu po stronie opozycji totalnej, bądź na jego pozorność, zawsze były chybione. Ten program był i jest bardzo jasno, a ujął go w formie wyjątkowo precyzyjnej Władysław Frasyniuk, wołając na wiecu poparcia dla sędziów-rokoszan:

Namawiam państwa do cytowania Frasyniuka, do cytowania więźniów stanu wojennego: j…ć Pisiora!

CZYTAJ TAKŻE: To jest prawdziwy język miłości w wykonaniu opozycji! Frasyniuk wydziera się na wiecu: „J…ć pisiora!”. WIDEO

Jest za co, mógłby dodać.

Za wywalenie w powietrze tych wszystkich ustawek i kolejek, które miejsca w trybunałach i sądach najwyższych precyzyjnie przydzielały i po środowiskach, i po uczelniach, i po sitwach, tak że każdy wiedział, gdzie i jak szybko zajdzie, albo też, że nie zajdzie nigdzie.

Za złamanie atmosfery, w której sędzia (nie każdy, ale niektórzy owszem) mógł wszystko, i nikt nie śmiał nawet zapytać. Mógł skazać biednego za nic, a bogatego uniewinnić mimo dowodów. Mógł zgubić kluczowy dowód, wydać wyrok rażąco sprzeczny z jakimkolwiek poczuciem sprawiedliwości, mógł wreszcie dorobić się kilkudziesięciu działek i sporych oszczędności w sposób, o którym nie ma ochoty nikomu opowiadać.

Za skandaliczne przetransferowanie miliardów z karuzel VAT-owskich do polskich rodzin, które skrajnie nieodpowiedzialnie, wbrew interesom III RP, nie zdecydowały się na emigrację, ale tu zostały i tu chcą wychowywać swoje dzieci.

Za wstrzymanie „prywatyzacji”, która pozwalała kupić coś cennego bardzo tanio i sprzedać bardzo drogo. Przecież dziś nie sposób zrobić wielkiej, spektakularnej kariery w biznesie! To naprawdę było skrajnie nieodpowiedzialne.

Za próbę powiedzenia potężnym sąsiadom, że poklepywanie po ramionach bardzo cenimy, ale chcemy bardziej partnerskich relacji, stosownych do własnego miejsca w historii Europy i do naszego potencjału.

I tak można by wyliczać bez końca.

Frasyniuk i jego zwolennicy naprawdę mają tysiąc powodów, by wzywać: „j…ć Pisiora!”. Rzecz jasna nie we własnym interesie, ale w imieniu wielkiej cywilizacji, którą reprezentują. W imieniu europejskości, którą pokochali. W imieniu wysokich standardów i dobrego wychowania, które ucieleśniają.

Bo przecież to niemożliwe, by to byli ludzie, którzy w toku socjalizacji przez III RP stali się po prostu mentalnymi dresiarzami, prawda?