Na Czerskiej wciąż żyją nadzieją o końcu PiS. Życzeniowe myślenie Wrońskiego: Kończy się pewna epoka. W Sejmie zawiał wiatr zmian

Wystarczyło jedno błyskotliwe przemówienie Adriana Zandberga po expose premiera Mateusza Morawieckiego oraz wycofanie przez PiS projektu ustawy ws. likwidacji 30-krotności ZUS, aby publicysta „Gazety Wyborczej” Paweł Wroński ogłosił „koniec pewnej epoki”.

Wracając do expose szefa rządu, Wroński wspomina najpierw przemówienia Jarosława Kaczyńskiego i Grzegorza Schetyny. W jego opinii „żaden z obu polityków nie powiedział niczego, czego by do tej pory nie mówił”.

Jednak w nowej sytuacji ich słowa brzmiały tak, jakby ktoś postanowił do nas przemówić językiem „Pamiętników” Jana Chryzostoma Paska

—czytamy w „GW”.

Sytuacja polityczna się zmieniła - rządzący PiS jest oskrzydlany przez Lewicę, która w błyskotliwym przemówieniu Adriana Zandberga powiedziała socjalnym deklaracjom „sprawdzam”. Z drugiej strony Konfederacja mówi „sprawdzam” deklaracjom dotyczącym np. zaostrzenia prawa do aborcji

—pisze Wroński, dodając, że w podobnej sytuacji jest Platforma Obywatelska „oskrzydlana jest z prawej strony przez PSL, a z przeciwnej - przez Lewicę”.

Wroński sięga po „modny” ostatnio chwyt z rosnącymi w siłę i stawiającymi coraz większe żądania koalicjantami PiS.

Koalicjant - Porozumienie Jarosława Gowina - wstawił sobie kręgosłup i nie dopuścił do uchwalenia ustawy o zniesieniu 30-krotności składki na ZUS. To jest nie Stalingrad, ale już Moskwa

—czytamy.

Kończy się pewna epoka. Widać, że partia rządząca nie ma recepty na nadchodzący kryzys, a traci część instrumentarium rządzenia, bo koalicjanci odzyskują podmiotowość. Ale i PO nie może już organizować opozycji na zasadzie „anty-PiS” i oceniać, kto jest z tego punktu widzenia „nic niewart”

Być może kończy się spór dwóch wielkich politycznych sił, które organizowały naszą polityczną wyobraźnię od 2005 r. Zaczyna się zupełnie inna gra

—kończy Wroński.

Jak widać w redakcji na „Czerskiej” wciąż wierzą w szybki koniec Prawa i Sprawiedliwości. Cóż, nadzieja ponoć umiera ostatnia.

kk/”GW”