Marszałek Grodzki może stać się jeszcze kłopotem opozycji. Kilka uwag po orędziu

Poetyckie próby Bronisława Komorowskiego jawią się przy twórczości Tomasza Grodzkiego jak niewinne kuplety. Pierwsze poważne wystąpienie nowego Marszałka Senatu przyniosło bowiem mieszankę tradycyjnej totalnej antypisowskości, (z niesmacznymi porównaniami do choroby i komunizmu) z całą serią prób znalezienia poetyckich metafor. Mamy więc być „szczęśliwi w pięknym kraju”, a „w naszej Odysei przez życie w poszukiwaniu szczęścia jednym idzie łatwiej, innym trudniej, a jeszcze inni muszą dźwigać swój krzyż”. Na szczęście jest Senat, który zrobi wszystko, by „obdarzonym zdolnościami artystycznymi dać możliwość tworzenia”. Itp., Itd.

CZYTAJ WIĘCEJ: Marszałek Grodzki porównuje PiS do choroby? „Każda, nawet najcięższa, zwłaszcza jeśli jest mądrze leczona, kiedyś się kończy”. ORĘDZIE

Wszystko w tonie wielkiego samozadowolenia, z trudem udającego pokorę. Poczułem dobrze znany z lat 2005-2011 swąd pychy i przekonania, że „nie ma alternatywy”. Plus aktorskie wejście na początku. No i jeszcze nuta politycznego infantylizmu. Ktoś chyba tego wszystkiego nie przemyślał.

Co ważniejsze, ten ton nakłada się na bardzo niespójny przekaz. Z jednej strony ciągłe choć nieporadne odwołania do wspólnoty („wszyscy Polacy są równi, niezależnie od rasy”) i obietnice nowej jakości, z drugiej wyrzucane jakby przez zaciśnięte zęby sugestie, że przeciwnicy polityczni są jak „komuniści” reprezentujący „sztywną i dziwaczną” ideologię.

Nie ma co jeszcze wyciągać zbyt pochopnych wniosków, warto jednak odnotować, że jak na zapowiadane z napuszeniem orędzie, wypadło to rozczarowująco. Odniosłem wrażenie, że osiągnęło jednak zamierzony cel - zaspokoiło potrzebę próżności nowego marszałka Senatu. Zarazem jednak objawiło, że jest w tej historii ciekawy potencjał naprawdę nieprzewidywalnych wypowiedzi i czynów.