Decyzja Donalda Tuska o rezygnacji z kandydowania w wyborach prezydenckich w Polsce nie powinna być zaskoczeniem. Każdy, kto pamięta, jak wielką traumą była dla Tuska przegrana z Lechem Kaczyńskim w 2005 roku, nie spodziewał się chyba, że były premier wystartuje w przyszłorocznych wyborach, nie mając pełnej gwarancji wygranej. A Tusk takiej gwarancji nie ma.

Niektórzy twierdzą, że na decyzję Tuska wpłynęły złe wyniki badań opinii publicznej, w których zlecił on wysondowanie swoich szans. Jednak nawet bez tych badań jasne było, że Tusk budzi wśród Polaków zbyt duże kontrowersje, aby zapewnić sobie pewne zwycięstwo. Twardy elektorat PO z pewnością poszedłby za nim w ogień, jednak to zbyt mało, aby powalczyć o wygraną. Silniejszy od platformerskich lemingów mógłby się bowiem okazać elektorat negatywny Tuska. I nawet wśród wyborców antypisowskich znalazłoby się trochę takich, którzy woleliby pozostać w domach niż oddać swój głos na byłego premiera. Zresztą przyznał to sam Tusk przyznając, że jest „obciążony bagażem wielu niepopularnych decyzji”. Sądzę, choć nie mam takich badań, że Małgorzata Kidawa-Błońska i Władysław Kosiniak-Kamysz mogliby mieć dziś większe szanse w walce z prezydentem Dudą niż były premier.

Decyzja Tuska komplikuje sytuację buntowników w Platformie. Nie mogą już bowiem liczyć na przybycie swojego wybawcy na białym koniu, który pomoże im łatwo pozbyć się Grzegorza Schetyny. Krzyżuje też plany środowiskom skupionym wokół „Gazety Wyborczej”, które w ostatnim czasie mocno lansowały Tuska, dystansując się od promowanej przez Schetynę Małgorzaty Kidawy-Błońskiej oraz zbyt konserwatywnego Kosiniaka-Kamysza. Krótko mówiąc, Platforma nie ma w tej chwili oczywistego kandydata, jakim – pomimo „bagażu wielu niepopularnych decyzji” – mógłby być były premier. Wychodzi więc na to, że po decyzji Tuska, opozycję czeka teraz kolejny gwałtowny wiraż. Wkrótce przekonamy się, kto wyjdzie z niego zwycięsko.