Zgoda prezydenta Donalda Trumpa na rozpoczęcie tureckiej operacji wojskowej w Syrii i porzucenie tym samym przez Amerykanów ich dotychczasowych kurdyjskich sojuszników musi budzić niepokój. Po raz kolejny potwierdza się bowiem, że nie ma trwałych i stuprocentowych sojuszy, co akurat dla doświadczonej historycznie Polski nie brzmi najlepiej.

Oczywiście można zrozumieć niektóre intencje Trumpa. Turcja prezentuje coraz bardziej mocarstwowe ambicje w regionie i stopniowo wymyka się z NATO. Pójście na rękę Turkom za cenę złamania sojuszu z Kurdami jest więc próbą utrzymania związków Ankary z Ameryką. Pytanie jednak, czy nie dowodzi to jednocześnie słabości Trumpa, który pomimo gróźb wysyłanych wcześniej pod adresem prezydenta Turcji Recepa Erdogana i zerwania dostaw najnowszych myśliwców F-35, został teraz zmuszony do zmiany strategii.

Niewykluczone więc, że Amerykanie, po wystawieniu Kurdów Turkom, zaczną być postrzegani na Bliskim Wschodzie jako niepewny i słaby sojusznik. Z pewnością zaniepokoi to Arabię Saudyjską oraz mniejsze państwa regionu. Ktoś inny zacznie rozdawać karty. Wielu wskazuje tu na Rosję, która całkiem zręcznie manewruje między różnymi rywalizującymi siłami na Bliskim Wschodzie: Turcją, Iranem, Arabią Saudyjską i Izraelem.

Nie są to dobre wieści dla Polski, dla której sojusz ze Stanami Zjednoczonymi ma fundamentalny charakter i nie ma dla niego żadnej racjonalnej alternatywy. Tę bezalternatywność umacnia zresztą trudna do zaakceptowania przez Polskę polityka bezpieczeństwa naszych partnerów z Unii Europejskiej oparta wyłącznie na papierowych gwarancjach. Trzeba więc maksymalnie wykorzystać dzisiejsze pogłębienie współpracy z USA po to, aby związać ją licznymi interesami z naszą częścią Europy i przy okazji konsekwentnie kontynuować rozpoczętą już modernizację armii, bo w przyszłości sytuacja może się zmienić. Trzeba nadal wzmacniać państwo w różnych dziedzinach. Bo ze słabymi – o czym przypomina nam przykład Kurdów – nikt się nie liczy.