Minister sprawiedliwości Zbigniew Ziobro gościł w sobotę w Lipniku (pow. opatowski). Minister oglądał rekonstrukcję historyczną, upamiętniającą bitwę o Osiek – największe starcie polskiej armii z Niemcami w 1939 r. na Ziemi Staszowskiej. W tym starciu brał udział jego dziadek.

Trwającą dwie godziny inscenizację podziwiało wielu gości. Elementy historycznej bitwy zostały odwzorowane z wielkim realizmem – dzięki profesjonalizmowi członków Stowarzyszenia Rekonstrukcji Historycznych w Staszowie „Avivo Vivit Honore”. Rekonstrukcja była częścią zorganizowanych w sobotę w Osieku uroczystych obchodów rocznicy i samej bitwy, i 80. rocznicy wybuchu II wojny światowej. Rano w miejscowym kościele została odprawiona okolicznościowa Msza św. za żołnierzy poległych we wrześniu 1939 r. Złożono też kwiaty przed pomnikiem, upamiętniającym bohaterstwo obrońców Osieka.

10 i 11 września 1939 r. w Osieku polscy żołnierze bronili przedpola przeprawy na Wiśle, niezbędnej do ewakuacji oddziałów Grupy Operacyjnej „Jagmin”. Na pozycje polskich: 23. DP i 55. DPRez. Armii „Kraków” uderzył cały niemiecki VII Korpus Armijny. Podczas bitwy Osiek został zniszczony, kilkakrotnie przechodził z rąk do rąk. Najbardziej krwawym elementem bitwy był kontratak polskich żołnierzy 11 września, wskutek którego z miasta wyparto Niemców. Dzięki powstrzymaniu hitlerowców na przedpolu planowana ewakuacja polskich sił przez przeprawę koło Baranowa Sandomierskiego zakończyła się sukcesem.

W szeregach Armii „Kraków”, w 5. Pułku Strzelców Podhalańskich, walczył w kampanii wrześniowej 29-letni wówczas dziadek ministra Zbigniewa Ziobro (ze strony matki) – porucznik Ryszard Kornicki. Był dowódcą plutonu artylerii piechoty. Pułk operował w ramach 22 Dywizji Piechoty Górskiej. Podczas kampanii wrześniowej por. Kornicki został ranny i trafił do niewoli; zdołał jednak uciec z rąk Niemców i w okolice Przemyśla. Przystąpił do konspiracji i kierował kontrwywiadem AK w powiecie przemyskim.

Po „wyzwoleniu” ziem polskich przez Sowietów jako oficer i zaangażowany antykomunista kontynuował działalność w podziemiu niepodległościowym, był szefem Inspektoratu organizacji „Wolność i Niezawisłość” (WiN) w Przemyślu. W 1945 r. został aresztowany przez UB. Był więziony i torturowany m.in. na zamku w Przemyślu. Prokurator żądał dla niego kary śmieci, został skazany „tylko” na dożywocie. Wyrok odbywał w więzieniu we Wronkach. W 1956 roku po amnestii został zwolniony. Zmarł w 1998 r.