Jestem Polakiem. Rozkręcana przez „Gazetę Wyborczą” akcja „Jestem LGBT” skłoniła mnie, by siebie samego określić jednym słowem

Rozkręcana przez „Gazetę Wyborczą” akcja „Jestem LGBT” skłoniła mnie, by siebie samego określić jednym słowem. I to, co teraz napiszę, nie jest skierowane przeciwko komukolwiek czy czemukolwiek.

Po prostu definiuje mnie jako człowieka najprościej i najdobitniej, a nie wiąże się w ogóle z kwestią seksualności. A zatem moja odpowiedź na pytanie: „Kim jesteś?”, zawiera się w bardzo prostym zdaniu: „Jestem Polakiem”.

Co za tym idzie? Od razu zaznaczę, żeby nie było wątpliwości – to stwierdzenie nie „wyklucza” nikogo (że użyję nowomowy politycznie poprawnej), ale mówi wszystko o mnie. Zawiera się w nim wszystko to, co mnie ukształtowało jako człowieka: wiara ojców, przywiązanie do tradycji, kultura, w której się wychowałem, dom i najgłębsze wspomnienia z dzieciństwa, książki, które przeczytałem, filmy, które obejrzałem, i ludzie, którzy ze mną, wokół mnie byli i są. Dziadkowie, którzy zostawili „w spadku” Napoleona i Piłsudskiego, powstania i AK. Ojciec taki spadek przejął, a potem postanowił zostawić go dla mnie. Jest Babcia opowiadająca o bombach w 1944 r. i o tym, jak robiła wszystko, by przeżył mój, mający wtedy kilka miesięcy, Tata.

Jest w tym stwierdzeniu czynienie znaku krzyża pod kościołem, gdy się go mija, jadąc drogą. Jest modlitwa przed posiłkiem. Jest Sienkiewicz, Kmicic i Wołodyjowski. Łzy, gdy mówi „nic to”, i łzy, gdy kapłan woła „Małego Rycerza” w świątyni, w trakcie mszy pogrzebowej, a on nie odpowiada. Do kraju tego… Grób Agamemnona. Herbert. Wawel. Grobowce królewskie. Wesele. Wyspiański. Matejko. Stańczyk. Grottger. Krzyż przy racławickiej drodze. Dmowski i moje obowiązki polskie.

I są moje dzieci, obaj synowie, lata spędzone na ich wychowaniu. Kościół dominikański na Freta. Harcerstwo. I książki. A tam znowu – Sienkiewicz, Kmicic i Wołodyjowski. Łzy, gdy mówi „nic to”. Do kraju tego… Grób Agamemnona. Fortepian Chopina. Litwo. Tak za tak, nie za nie, bez światłocienia. Legiony to żołnierska nuta. Grobowce królewskie. Wesele. Biało-czerwona wywieszona na 1 sierpnia. Patrzę na nich i mogę powiedzieć, że to prawda. Tak właśnie się to spełnia: jestem Polakiem.

Felieton ukazał się w 31 numerze tygodnika „Sieci”.