Po niedawnej napaści na ambasadora Polski w Izraelu Marka Magierowskiego w mediach pojawił się kuriozalny list. W liście podpisanym przez grono byłych ambasadorów czytamy, że nagłośnienie incydentu jest szkodliwe dla polskiej racji stanu, że Polska – mówiąc krótko – powinna siedzieć cicho i udawać, że nic się nie stało.

Pomijam już fakt, że byłym ambasadorom umknął fakt, że mieliśmy – być może – do czynienia z prowokacją (napastnik tłumaczył, że poczuł się obrażony, gdy pracownik ochrony ambasady nazwał go Żydem, szkopuł w tym, że słowo Żyd brzmi obraźliwie jedynie w języku rosyjskim). I że tych prowokacji w ostatnim czasie po stronie izraelskiej zrobiło się niepokojąco dużo. Nie zauważyli tego, bo – jak można domniemywać – głównym motywem ich listu było zaszkodzenie znienawidzonej „pisowskiej” (bo przecież nie polskiej, prawda?) władzy. Jakby tego było mało, byli ambasadorowie, gromiąc „reżim” za to, że ośmielił się stanąć w obronie przedstawiciela Polski, najwyraźniej nie zadali sobie trudu, aby sprawdzić kolejność rzeczy i dlatego nie dostrzegli nawet, że o incydencie jako pierwsze poinformowały izraelskie media.

Byli panowie ambasadorowie w swoim liście piszą:

„Podjęto decyzje o podniesieniu incydentu do rangi konfliktu z państwem, które jeszcze niedawno uznawane było za przyjazne, sojusznicze, a nawet strategiczne dla interesów Polski. Kiedy głos zabierają głowa państwa i szef rządu wydarzenie przybiera rozmiary konfliktu międzypaństwowego.”

Po pierwsze konflikt międzypaństwowy Polski z Izraelem jest faktem i bynajmniej nie nagłośnienie tego incydentu go spowodowało. Po drugie, byli panowie ambasadorowie w imię tak bardzo przez nich postulowanej polskiej racji stanu mogliby przynajmniej zamilczeć.

Wielu z nas zastanawia się, czemu polskie interesy w świecie były przez wiele lat tak słabo reprezentowane, dlaczego nasz głos w wielu ważnych sprawach był tak cichy. Myślę, że list byłych ambasadorów może być tu jakąś odpowiedzią.