Dołączenie Polskiego Stronnictwa Ludowego do Koalicji Europejskiej wywołało kakofonię żachnięć. Jakże to? Konserwatywna partia chłopska ma startować u boku propagatorów LGBT? Pytanie, czy zdziwienie komentatorów jest zasadne. W końcu ludowcy nigdy nie umierali za konserwatyzm.

Trudno bowiem uznać za postawę godną Reytana wieloletnie współtworzenie koalicji z SLD czy sojusz z Platformą Obywatelską w momencie odejścia tej partii od swojego konserwatywno-liberalnego credo.

Owszem, wszelkie alianse z postkomunistami dziś są już passé. Ba, nawet niedawne gwiazdki pozujące na ściankach z logo SLD dziś odcinają się od przeszłości u papy Millera. W końcu z ich lewicowością było jak z jaraniem Clintona (palił, ale się nie zaciągał) czy głosowaniami Gowina (podnosił rękę, ale się nie cieszył). Więc co dopiero ludowcy! W końcu oni nigdy do SLD nie przystąpili, oni tylko tworzyli koalicję. A że SLD swego czasu szło w lewackiej awangardzie tocząc boje również o sprawy aborcji i LGBT? Cóż, ludowcy upajali się atmosferą, ale widocznie się nie zaciągali. Zwłaszcza gdy do podziały były ministerialne teki i stołki w państwowych spółkach.

Dziś ten sam PSL jest przedstawiany jako konserwatywna chłopska siła, która pasuje do Koalicji Europejskiej jak pięść do nosa. W takim razie ludowcy są masochistami i z siniakami im do twarzy. Inna sprawa, że wyborcom Stronnictwa rzeczywiście może nie być w smak bezpośrednie oddawanie głosu na listy zdominowane przez liberałów. Do tej pory mogli taplać się w tej stajni Augiasza w grubych gumowych rękawicach. Dziś ten gadżet został im zabrany. Trzeba zderzyć się z rzeczywistością.

Ale jeśli ludowcy dalej chcą ratować swoją twarz konserwatywnym makijażem – ich prawo. Ludzie mają krótką pamięć. Zwłaszcza w dobie gigantycznej nawały informacyjnej i rozdętych do granic możliwości portali społecznościowych. Tu i kurtyzana może pozować na świętą, a bandzior na altruistę.

W końcu wszystko jest dla ludzi. Ludowcy wiedzą o tym najlepiej. Z definicji.