Wspomnijmy ojców niepodległości. Ignacy Paderewski, który obudził ducha walki u Powstańców Wielkopolskich, to jeden z nich

Wolną i niepodległą Polskę mamy dzięki kilku wielkim i zasłużonym Polakom. To Ignacy Paderewski, Roman Dmowski, Józef Piłsudski, Wincenty Witos, Wojciech Korfanty i Ignacy Daszyński.

Odbudowa państwa polskiego po 123 latach niewoli była wydarzeniem przełomowym. Wysiłek wielu Polaków, trud i ofiara poniesiona na frontach I wojny światowej oraz aktywne działania dyplomatyczne doprowadziły do narodzenia się II Rzeczypospolitej. Działania ojców niepodległości.

Żaden z narodów na świecie nie może się poszczycić takim jak nasz bogactwem uczuć i nastrojów. […] Może w tym tkwi czar nasz ujmujący, a może też to i wada wielka!

– mówił Ignacy Jan Paderewski. To światowej sławy pianista, w czasie I wojny światowej działał w Generalnym Komitecie Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce, premier i minister spraw zagranicznych RP. W grudniu 1918 r., mimo sprzeciwu władz niemieckich, przybył do Poznania, co dało impuls do wybuchu powstania wielkopolskiego.

Przez lata przemilczane Powstanie Wielkopolskie wraca dziś do opinii publicznej. Zapisało się na kartach naszej pięknej, choć bolesnej historii szczególnie, bo było zwycięskie. Szczególnie także dlatego, że dało impuls do odrodzenia się wolnej Polski.

Równo 100 lat temu, o godz. 16.40, powstańcy chwycili w Poznaniu za broń. To wówczas padły pierwsze strzały. Krótko po tym, jak przemówił, przybyły pociągiem z Gdańska, Ignacy Padarewski. Wlał w naród ducha walki, zagrzał do boju przeciw Niemcom. I zwyciężyli.

Polacy domagali się powrotu ziem zaboru pruskiego do Rzeczypospolitej, umacniającej swoją niepodległość. I wywalczyli to. Choć niedługo później nadeszli Niemcy. Zrywali biało-czerwone flagi, napadali na instytucje. Doszło do zamieszek i otwartej walki, podjętej następnie przez oddziały kierowane przez Polską Organizację Wojskową Zaboru Pruskiego.

Walka trwała niecałe dwa miesiące. Powstanie zakończyło się 16 lutego 1919 roku rozejmem w Trewirze, który rozszerzał na front powstańczy zasady rozejmu w Compiègne z 11 listopada 1918. To rozejm kończący I wojnę światową. Co ważne, było to jedno z czterech, obok powstania wielkopolskiego 1806 roku, powstania sejneńskiego w 1919 roku i II powstania śląskiego w 1920 roku, zwycięskich powstań w dziejach Polski. Pierwsze z polskich powstań z tamtego okresu, które umożliwiło realizację wszystkich założonych celów.

I dlatego szczególnie ważna jest dziś pamięć o tym wydarzeniu sprzed stu lat. Znamienne, że w uroczystych obchodach uczestniczą najwyższe państwowe władze. Zresztą ramię w ramię z lokalnymi, co łatwe nie było. W takim dniu jednak warto zapomnieć o politycznych podziałach i oddać cześć walczącym. I życzylibyśmy sobie, by tak było także w przypadku innych rocznic. I na szczeblu centralnym, i w samorządach.