Jak podał w tych dniach Główny Urząd Statystyczny (GUS) w swoim komunikacie, w lipcu przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w sektorze przedsiębiorstw było wyższe o 7,2% w stosunku do lipca 2017 i wyniosło 4825,02 zł (chodzi o przedsiębiorstwa zatrudniające powyżej 9 pracowników).

Według danych GUS rosło również zatrudnienie w sektorze przedsiębiorstw i w lipcu było wyższe o 3,5% w stosunku do lipca 2017 roku, a w liczbach bezwzględnych wyniosło 6231,1 tysiąca osób.

Jak podaje GUS także w ciągu 7 miesięcy tego roku przeciętne wynagrodzenie wzrosło o 7,3% w porównaniu z tymi samymi miesiącami roku ubiegłego, a zatrudnienie w tym samym okresie było o 3,7% wyższe.

Przypomnijmy, że w całym roku 2017 wzrost przeciętnego wynagrodzenia wyniósł także 7%, co przy inflacji nieprzekraczającej średnio 2% oznacza wyraźny wzrost płac w ujęciu realnym przekraczający 5% rocznie.

Niewątpliwie ten znaczący wzrost płac jest związany z wysokim wzrostem gospodarczym przekraczającym w pierwszym półroczu 5% PKB, dobrą sytuacją na rynku pracy (poziom bezrobocia wg polskiej metodologii spadł poniżej 6%, a według metodologii unijnej poniżej 4%), ale także regularnymi podwyżkami płacy minimalnej dokonywanej corocznie przez rząd od roku 2017 (w tym wprowadzeniem minimalnej płacy godzinowej).

Przypomnijmy, że rząd Zjednoczonej Prawicy już we wrześniu 2016 roku zdecydował o wejściu w życie rozporządzenia Rady Ministrów o podwyżce „etatowej” płacy minimalnej na rok 2017 z 1850 zł do 2000 zł brutto, czyli aż 150 zł i w związku z tym konieczna była waloryzacja płacy godzinowej minimalnej z 12 zł na 13 zł od 1 stycznia tego roku.

Z kolei we wrześniu 2017 kolejnym rozporządzeniem podniesiono płacę minimalną etatową o kolejne 100 zł i w związku z tym od 1 stycznia 2018, wyniosło ono 2100 zł, a minimalna płaca godzinowa - 13,70 zł.

Podniesienie stawki godzinowej do 13 zł za godzinę brutto (a później do 13,70 zł) było konieczne, ponieważ przy ustawowych 168 godzinach pracy miesięcznie daje wynagrodzenie w wysokości 2184 zł brutto miesięcznie i w związku z tym jest o 184 zł wyższe od minimalnego wynagrodzenia na podstawie umowy o pracę (ustalonego na rok 2017 w wysokości 2000 zł brutto).

Jak wynika z założeń do projektu budżetu na 2019 rok przedstawionych partnerom społecznym z RDS, podwyżka wynagrodzenia minimalnego powinna wynieść przynajmniej 120 zł, co oznaczałoby, że najniższe wynagrodzenie wynosiłoby od 1 stycznia 2019 roku 2220, a minimalna stawka godzinowa 14,50 zł.

Być może w ramach porozumienia ze związkami zawodowymi, rząd zdecyduje się na podwyżkę płacy minimalnej do kwoty blisko 2280 zł, a stawki godzinowej do 14,90 zł, co oznaczałoby wzrost płacy minimalnej na rok 2019 aż 8,5%.

W ten sposób rządy Zjednoczonej Prawicy zakończyły z dotychczasową ponad 25- letnią praktyką konkurowania przez Polskę tanią siłą roboczą i przy pomocy poziomu płacy minimalnej (etatowej i godzinowej), rozpoczął proces wymuszania podwyżek płac zarówno w gospodarce jak i w sektorze budżetowym.

Na kolejną już trzecią obligatoryjną podwyżkę płacy minimalnej tym razem na rok 2019, będą musieli zareagować w zasadzie wszyscy pracodawcy w tym szczególnie ci, którzy do tej pory wypłacali wynagrodzenia niewiele wyższe od wynagrodzenia minimalnego.

Trudno, bowiem sobie wyobrazić, żeby tacy pracownicy byli w stanie zaakceptować dotychczasowe wynagrodzenia w sytuacji, kiedy płaca minimalna w ciągu 3 lat rośnie o ponad 20 %, a bezrobocie wynosi niewiele poniżej 6% i coraz częściej mamy do czynienia z rynkiem pracownika, a nie pracodawcy (kilkukrotne podwyżki płac w ciągu ostatnich miesięcy w zasadzie we wszystkich sieciach handlowych funkcjonujących w Polsce, potwierdzają rozpoczęcie procesu regulacji płac w górę w naszej gospodarce).

W ten sposób rządy Zjednoczonej Prawicy wymuszają podwyżki wynagrodzeń w całej gospodarce i kończy okres konkurowania przez polskich przedsiębiorców niskimi kosztami wytwarzania produktów i usług, w tym w szczególności niskim poziomem płac.