Przyglądam się prekampanii Rafała Trzaskowskiego i nie wierzę. Nie wierzę, że człowiek usilnie kreowany na młodego wilka gotowego przegryźć gardło swoim konkurentom, co najwyżej gryzie się we własny ogon. Sztab połączonych sił PO i Nowoczesnej ma wyraźny problem.

Trzaskowski jest mało dynamiczny (nawet ławeczka nie dodaje animuszu), popełnia koszmarne wpadki (dziewczyna z Rembertowa nie usprawiedliwia nieznajomości miasta), traci zimną krew (ciągłe płaczliwe aluzje do Jakiego) i na każdym kroku prezentuje swoją programową niemoc (czy w głowach wyborców utkwił choć JEDEN wyrazisty postulat?).

Już sam fakt, że w eterze pojawiają się plotki o zastąpieniu Rafała Trzaskowskiego Pawłem Rabiejem wskazują, że w kierownictwie Koalicji Obywatelskiej panuje panika. Nie tak to miało wyglądać. Podczas gdy z góry skazywany na porażkę Patryk Jaki wyraźnie skraca dystans, polityk PO coraz częściej zdradza oznaki panicznej irytacji (nie należy mylić z twórczym gniewem). Niepodejmowanie merytorycznych wyzwań i brak luzu godnego nowej generacji polityków (vide awanturowanie się z reporterem spod znaku: „Chce mi pan robić sprawdzian?”), gimnazjalne zaczepki pod adresem oponenta (z reguły bardzo luźno związane z tematyka warszawską) czy wreszcie maniakalne podkreślanie swojego stołecznego rodowodu ujawniają nieznane dotąd szerszemu gronu obserwatorów słabości Trzaskowskiego.

Owszem, kampania jeszcze się nie rozpoczęła, a do wyborów jeszcze daleka droga. Jednak nawet burza mózgów PR-owców Platformy nie będzie w stanie owinąć przybrudzonego kamienia w sreberko i wmówić gawiedzi, że to diament. Na to już za późno.

Patryk Jaki i jego otoczenie również nie ustrzegło się koszmarnych wizerunkowych gaf. Sam fakt, że szybko zeszły na plan dalszy sporo mówi o kondycji Trzaskowskiego i spółki. Murowany kandydat wziął chyba przykład ze swojego starszego partyjnego kolegi. Tak jak Bronisław Komorowski trwoni olbrzymią przewagę na każdym kroku wykazując się brakiem świeżych pomysłów i zdolności komunikacyjnych.

A przecież taka sytuacja nie miała prawa się powtórzyć w wygłodniałej sukcesu PO. Niestety sama wiara w przerwanie pechowej passy nie wystarcza. Przekonali się o tym polscy piłkarze. Fatalne mecze na mundialach w Korei i w  Niemczech miały być melodią przeszłości. Spotkanie z Senegalem pokazało, że wystarczy (nie) chcieć. Jeśli nie wyciąga się wniosków, konsekwencje wydają się oczywiste.

Platforma cierpi na podobny syndrom. Już za cztery lata, już za cztery lata…