Ławeczka. "Dziwnym trafem ławeczka Trzaskowskiego pasuje jak ulał do tekstu Gelmana"

Trzaskowski, kandydat na prezydenta stolicy, wymyślił lub raczej jemu wymyślono – ławeczkę komunikacji. Chodzi więc biedak z nią po mieście i zaprasza, żeby się warszawiaki jeden z drugim przysiedli i pogadali. O tym, co boli, co męczy, co sprawia radość. Swego czasu był niezmiernie popularny spektakl na duet aktorski – „Ławeczka” Aleksandra Gelmana. Pamiętam doskonałe przedstawienie z lat 80. XX w. w Teatrze Powszechnym z Gajosem i Żółkowską w obsadzie. Reżyserował Maciej Wojtyszko. To historia podrywu, jaki rozgrywał się na jednej z miejskich ławek. W typowej scenerii – pośród leżących liści i w mdłym świetle latarni – naiwną kobietkę emablował wygadany, cwany amant w sile wieku. Ona trzepocząca rzęsami łatwowierna, on roztaczający uwodzicielski czar bawidamek z przedmieść. Wali z cicha pęk lufkę, by jeszcze błyskotliwiej paplać i tą paplaniną całkiem omotać kobietę. Jednak… z upływem minut zaczyna opadać z niego kunsztownie budowana maska inteligentnego człowieka sukcesu. A wyłania się prawdziwa twarz – loosera, nieudacznika, gościa, który pokrywa życiowe porażki zgrabnym uśmiechem i mową-trawą, ale w istocie rzeczy gorzko przeżywa własne niepowodzenia. O tym było właśnie to przedstawienie – o ułudzie bliskości i o tym, że to, co miało być drogą do miłości, nie tylko okazywało się kłamstwem i grą na pokaz, lecz jeszcze odsłaniało prawdę – słabego głównego bohatera, którego tromtadracka swada była jedynie zasłoną dymną.

Dziwnym trafem ławeczka Trzaskowskiego pasuje jak ulał do tekstu Gelmana. Oto główny bohater spektaklu realizowanego przez Platformę prezentuje warszawiakom upudrowaną twarz nowoczesnego inteligenta, który potrafi się uśmiechnąć i dobrze wygląda pod krawatem. Gdy jednak zajrzeć pod spód, to można z łatwością odnaleźć na platformerskiej ławeczce siedzącą… Hannę Gronkiewicz-Waltz. A za nią, z tyłu, rozciąga się wspaniała scenografia – fasada warszawskiej kamienicy. I tabliczka z adresem ulicy. Ot choćby, przykładowo… Noakowskiego 16.

Tekst opublikowany w tygodniku „Sieci” nr 22/2018