Jeśli ktoś chciałby zaszkodzić osobom niepełnosprawnym, to właśnie to się udało. Żenujące sceny z Sejmu, który zaczyna przypominać bazar pełen przekupek, odbierają jakąkolwiek sympatię i zrozumienie dla protestujących tam osób.

CZYTAJ: Przepychanki Hartwich ze Strażą Marszałkowską. Wszystko przed telewizyjnymi kamerami. WIDEO, ZDJĘCIA

Jak pisałem w najnowszym numerze tygodnika „Sieci” nie tędy droga. Jeżeli protestującym naprawdę zależy na porozumieniu, to powinni unikać dalszej eskalacji sporu. Powinni też wystrzegać się jak ognia jakichkolwiek politycznych afiliacji, co i tak jest uwagą mocno dziś nietrafioną, skoro protest odbywa się w Sejmie i towarzyszy mu szerokie wsparcie polityków opozycji ze znaną z antypisowskich awantur posłanką Scheuring-Wielgus na czele.

Można stwierdzić, że w tym coraz bardziej podgrzewanym sporze, obóz rządowy zachowuje anielski spokój. Owszem czasem komuś puszczą nerwy – jak posłowi Jackowi Żalkowi, który zupełnie niepotrzebnie palnął kilka słów za dużo – ale większość polityków prawicy nie daje się sprowokować. Pytanie tylko, jak długo można tolerować sytuację, w której kilka coraz bardziej nieodpowiedzialnie zachowujących się osób terroryzuje organy państwa. Słusznie zwrócił na to uwagę Stanisław Janecki, zastanawiając się, czemu do tej pory nikt nie wyciągnął konsekwencji wobec winnych tej sytuacji, czemu posłanka Scheuring-Wielgus nie ponosi żadnej odpowiedzialności za zachowanie swoich „gości”, kto pozwolił na wniesienie do Sejmu materacy i śpiworów? Jeśli państwo polskie nie ma być państwem teoretycznym, to musi umieć odpowiedzieć na te pytania.

Są dwie strategie postępowania wobec osób, które swoim zachowaniem próbują terroryzować innych, są całkowicie odporne na jakiekolwiek argumenty i przejawiają złą wolę. Albo stanowcza interwencja w obronie porządku, albo ignorowanie, aby nie zachęcać do podobnych akcji innych. Jak na razie rząd trzyma się tej drugiej strategii, chyba dlatego, aby nie dać się sprowokować opozycji, która tylko czeka na rozwiązania siłowe. Jednak ja, obserwując żenujące sceny w Sejmie, coraz częściej zastanawiam się, czy rzeczywiście był to słuszny wybór. I jest to bardzo smutna konstatacja.