Atak opozycji na wicepremiera i ministra kultury Piotra Glińskiego w związku z wykupem przez państwo polskie kolekcji Czartoryskich jest więcej niż symboliczny.

CZYTAJ: PO atakuje ministra kultury i zapowiada zawiadomienia do prokuratury. Gliński odpowiada: To donos na ich własnych kolegów. W tle awantura w rodzinie Czartoryskich

Oto widzimy, że obóz rządzący Polską w latach 2007-2015, a pod innymi szyldami właściwie przez całe ćwierćwiecze, do szału doprowadza sytuacja, gdy nasze państwo coś kupuje. Sytuacja odwrotna - czyli gdy Polska coś oddaje, sprzedaje lub sprzedaje za bezcen - nie wzbudza żadnych większych emocji po stronie dziś opozycyjnej.

W tym świetle polityka gospodarcza III RP staje się jeszcze bardziej zrozumiała. Bo to przecież nie może być przypadek, że rząd Platformy sprzedał Polskie Nagrania, zresztą za grosze, a rząd PiS kupił kolekcję, też zresztą za ułamek jej wartości.

Za ułamek wartości, ale jednak za duże pieniądze, które - jak się dowiedzieliśmy - rodzina Czartoryskich wyprowadziła z Polski. To ostatnie zdarzenie paradoksalnie potwierdza zasadność zakupu. Bo dowodzi, że jeśli rząd nie rozwiązałby tej sprawy, to w przyszłości mogły nas czekać różne niespodzianki, być może z próbami jakiegoś wyprowadzenia dzieł sztuki poza Polskę. Dziś to być może dla wielu niewyobrażalne, ale pamiętajmy: pod rządami obecnej opozycji widzieliśmy nie takie numery. A i klimat społeczny to też rzecz wysoce labilna.

Nie oznacza to, że o sprawie zakupu nie należy dyskutować. Wydano niemal 500 milionów złotych, a Polska to wciąż relatywnie niezbyt bogaty kraj z dużymi problemami i potrzebami (vide protest opiekunów osób niepełnosprawnych). Moim zdaniem rząd zrobił słusznie, ale można mieć wątpliwości.

Ważne, by pamiętać, że jedni sprzedawali, a inni kupują.

CZYTAJ: Wicepremier Gliński odpowiada na krytykę ws. Czartoryskich: Jak miałem zabezpieczyć pieniądze prywatnej fundacji?