Potraktowanie dziennikarza TVP warknięciem: „i grzeczniej jeśli można prosić… tak”, gdy nie było powodu ku takiej obcesowej uwadze, jest kwintesencją myślenia o państwie członków Platformy. Dla nich podstawowym środkiem zdobywania elektoratu jest krzewienie nienawiści.

Przez lata posługiwali się przemysłem pogardy, a teraz, gdy możliwości się znacznie ograniczyły, nie potrafią się wyzbyć nawyków. Każdy kto ośmiela się mieć inne poglądy nie jest partnerem do dyskusji, a kimś kogo należy bezwzględnie flekować. A już jak płachta na byka działają dziennikarze nie akceptujący notorycznych kłamstw i manipulacji, w których tak rozlubowana jest Platforma. Dziennikarz rozjuszył Grzegorza Schetynę przypominając mu tylko, że ten w 2013 roku o nagrodach dla rządu PO-PSL mówił jako o by-passie, pozwalającym na zwiększenie zarobków.

I nie może być usprawiedliwieniem dla prostackiego strofowania reportera TVP, to że Grzegorz Schetyna na tej konferencji prasowej sprawiał wrażenie kogoś kto znalazł się na dnie przygnębienia. Podkrążone oczy, matowy głos wydobywany z otchłani frustracji. Dukał naprędce sklecone frazesy o „aferze nagrodowej”, o tym jak prześwietlą premię i nagrody w KPRM, aż do każdej zatrudnionej pani sprzątaczki i wszyscy będą musieli oddać te „zagrabione” społeczeństwu pieniądze.

Godny podziwu tupet u jednego czołowych przedstawicieli partii, która przez osiem lat, pomimo ogromnych dotacji z Unii Europejskiej zadłużała i rozkradała Polskę na setki miliardów złotych. Połaszczyła się na 50% uzysk dla przedstawicieli wolnych zawodów i zmniejszyła nawet zasiłek pogrzebowy. Naprawdę trudno znaleźć kogoś, kto bardziej się nadaje do stawania w obronie pieniędzy Polaków.

W pewny stopniu jest zrozumiała desperacja herszta totalnej niedyspozycji. Gdy wydawało się, że w zmowie z fejk mediami udało się znaleźć sposób na obniżenie sondaży PiS, rozdmuchując sprawę nagród dla ministrów rządu Beaty Szydło, prezes fortelem godnym pana Zagłoby, wyswobodził swoje ugrupowanie z opresji. A jeszcze do tego dał szansę totalniakom na prospołeczne zagłosowanie za zmniejszeniem o 20% swoich uposażeń parlamentarnych. Pod tym względem majstersztyk.

Ciekawe ile zainwestowano w „konwoje wstydu” mające być obwoźnym pręgierzem ministrów rządu PiS i innych, których działalność nie podoba się opozycji? Choć chyba będą oszczędności na paliwie, bo świetnie zapowiadająca się akcja oszczercza musi zjechać do garażu.

Nad Grzegorzem Schetyną chyba ciąży jakaś polityczna klątwa. Teraz kiedy mógłby zostać liderem opozycji, bo konkurencja po stronie antyrządowej jest tak żałosna, że tam to naprawdę nie ma z kim przegrać, w zasadzie wszystko mu się sypie. A to od czasu do czasu wyłoni się na krajowej scenie jego sprawdzony „przyjaciel” Donald Tusk, przypominając o obowiązującej hierarchii. A to zrobi ruch wzniecający ferment w szeregach PO, jak choćby postawienie na niezwykle wiarygodnego polityka, jakim jest Kazimierz Michał Ujazdowski w wyborach we Wrocławiu. A to wreszcie, gdy zdecydował się na szarżę pod hasłem „afera nagrodowa” nadział się na taką fangę prezesa, że leży na deskach i sapie niemiłosiernie.

Wygląda na to, że zupełnie traci instynkt niezbędny do bycia politykiem. Niewybredny atak na dziennikarza zawsze wygląda niepokojąco. To objaw bezsilności na polu merytorycznym, ale co najgorsze obnażenie własnego stanu nerwowego. A z poziomem kontrolowania emocji coś chyba poważnie szwankuje. Miejmy nadzieję, że na następne konferencje p.o. lidera PO nie trzeba będzie zamawiać sanitariuszy z kaftanem bezpieczeństwa, dyskretnie przyczajonych w gotowości na zapleczu.