Już ponad dwa lata Platforma Obywatelska i Nowoczesna są w opozycji. Ich dorobek z tego okresu jest dramatyczny. Do czego użyli zasobów, którymi dysponują? Można wyróżnić dwa podstawowe cele.

1. Zszarganie wizerunku Polski za granicą i próba doprowadzenia do izolacji Polski, zgodnie z targowicką zasadą: im gorzej dla kraju, tym dla nich lepiej.

2. Próba wykopania rowu (inaczej: stworzenia kordonu sanitarnego) wokół obozu dobrej zmiany, nalania tam benzyny i jej podpalenia.

Trzeba jasno powiedzieć, że dziś widać iż ten plan się zawalił, a opozycja zbankrutowała. Mamy wyraźny spadek napięcia między Warszawą a Brukselą, a nawet Warszawą a Berlinem.

CZYTAJ: Juncker gasi nadzieje opozycji: Sądzę, że stanowisko KE ws. praworządności jest coraz bliżej stanowiska Polski. Kanały dialogu są otwarte

Na krajowej scenie politycznej, mimo dysponowania przez opozycję ogromnymi zasobami propagandowymi, bilans jest także jednoznaczny. Wedle sondaży Prawo i Sprawiedliwość zyskało miliony nowych zwolenników, PO i Nowoczesna - straciły.

Najmocniej, w jakimś sensie najboleśniej dla Polski, ten upadek widać w całkowitym braku jakiegokolwiek poważnego dokumentu programowego w dwóch głównych partiach opozycyjnych. W dojrzałych, stabilnych demokracjach to rzecz nie do pomyślenia, za to normalna w rozmaitych satrapiach i systemach oligarchicznych. Wszędzie tam, gdzie władza jest po to, by wąska grupa żerowała na innych, nikt nie zawraca sobie głowy pisaniem programów i ideowymi dylematami. Bo nie to łączy ludzi, a przywileje, pieniądze, panowanie.

Czym w takich przypadkach zastępuje się programy? Wspomnianym żerowaniem na dobru wspólnym (sprywatyzować, odzyskać nie swoją kamienicę, narzucić haracz na autostradę) i orwellowskim kumulowaniem emocji. Platforma była w tym mistrzem, kiedy rządziła. Szczytem tej metody było użycie do podzielenia Polaków tematu Smoleńska i ludzi opłakujących ofiary tej narodowej tragedii.

W ten ciąg wpisuje się także wezwaniowo-prokuratorskie cierpienie Władysława Frasyniuka, który najpierw wziął udział w ataku na spotkania upamiętniające Smoleńsk, potem miał szarpać policjanta, a następnie ogłosił iż to wszystko czyni w imię konstytucji. Fakty są tu jednak dla opozycji i jej mediów bez znaczenia, istotne jest to, że można krzyczeć, walić w bębny, straszyć, budować zakłamane analogie z czasami PRL. No i najważniejsze - na kolejną chwilę można odsunąć niewygodne pytania o program na przyszłość i zderzenie się z dorobkiem własnym z ośmiu lat koalicji PO-PSL.

Kiedy więc pytacie czy i kiedy opozycja skończy z takimi hucpami, odpowiedź jest pesymistyczna: nigdy. Bo gdyby choć na chwilę zapanowała cisza, gdyby wygasić ten wrzask, krzyk, puczyki i awantury, to ludzie mogliby zacząć porównywać dorobek obu rządów, programy, wizje. Dla PO i Nowoczesnej to śmiertelnie niebezpieczne.

Hucpa będzie więc trwała. Jak ta przeminie, będą kolejne.