Przyzwyczailiśmy się, że publicystyka Wojciecha Maziarskiego aż kipi od nienawiści i ostrych, przesadnych określeń. Przyzwyczailiśmy się, że jest nieuczciwa i radykalna. Ale nawet jak na te standardy pan Wojciech przekroczył pewne granice.

Oto Maziarski ustawia do pionu swoich redakcyjnych kolegów, którzy ośmielili się w ostatnich miesiącach pozytywnie wspomnieć dorobek polityczny Lecha Kaczyńskiego.

Słysząc kolejne odwołania do autorytetu Lecha Kaczyńskiego, nabieram wątpliwości. Coraz bardziej zaczyna mi to przypominać retorykę wczesnych dysydentów w ZSRR, którzy krytykując władze, powoływali się na nauki Lenina. Gdyby Lenin żył, na pewno by na to nie pozwolił - mówili

— kpi publicysta z Czerskiej.

I dodaje, że może przynieść to złe efekty.

Gdy ludzie i od PiS-u, i od opozycji słyszą peany na temat mądrości Lecha Kaczyńskiego, w końcu zaczynają wierzyć, że „wielkim człowiekiem był”. (…) Gdy w polskiej historii dobiegnie końca wstydliwy epizod „dobrej zmiany”, przyjdzie pora na wywożenie gruzów i ponowne stawianie spraw z głowy na nogi

— czytamy.

Maziarski apeluje zatem, by nie zapomnieć po oddaniu przez PiS władzy, aby zniszczyć pomniki śp. Prezydenta.

W przeciwnym wypadku skończy się tak, jak za wschodnią granicą, gdzie ZSRR już dawno nie ma, a pomniki Lenina stoją, jak Rosja długa i szeroka

— przestrzega pan Wojciech.

Nawet jak na absurdy Maziarskiego - to naprawdę ponury tekst. Warto go zapamiętać. Ku przestrodze.

svl, „Gazeta Wyborcza”