Uwagi na gorąco, póki nowy rząd nie ostygł

Po kilku miesiącach oczekiwania, jeśli liczyć czas od pierwszej zapowiedzi wówczas premier Beaty Szydło, doczekaliśmy się rekonstrukcji rządu. Już pod egidą nowego premiera Mateusza Morawieckiego. Wypłukanie z nowego rządu dwóch dotychczasowych ministrów – Witolda Waszczykowskiego i Konstantego Radziwiłła – było w dużym stopniu spełnieniem oczekiwań opinii publicznej. Dość powszechnie oceniano, że obydwaj nie sprostali stojącym przez nimi zadaniom. W przypadku obydwu tych ministrów nie było zapewne ani długiego namysłu, ani większych negocjacji wśród zespołu ludzi podejmujących decyzje o dymisjach i powołaniu na ich miejsce nowych członków rządu.

Z pewnością najwięcej targów musiała kosztować postać Antoniego Macierewicza. Można chyba z dużym prawdopodobieństwem założyć, że dymisja szefa MON była wynikiem kompromisu między kierownictwem PiS a prezydentem Andrzejem Dudą. Nie wnikając w szczegóły konfliktu na linii Pałac Prezydencki – minister Antoni Macierewicz, więc m.in. nie rozstrzygając, kto pierwszy podłożył iskrę, a następnie, która ze stron miała większy udział w zwiększaniu intensywności ostrego napięcia, trzeba powiedzieć wprost. Odejście ministra Antoniego Macierewicza jest bezapelacyjnym zwycięstwem Pałacu Prezydenckiego w tej całkowicie niepotrzebnej wojence. Antoni Macierewicz został poświęcony przez PiS i Mateusza Morawieckiego w imię przyszłej dobrej współpracy rządu z prezydentem Andrzejem Dudą. Z całą pewnością pożegnanie się Antoniego Macierewicza z obecnym rządem, zaprzysiężonym dziś w południe w Pałacu Prezydenckim, nie wynikało ze słabej oceny jego dokonań w reformowaniu armii. Odwrotnie, w ciągu niewiele ponad dwóch lat zmienił na korzyść wiele spraw w samej armii, jak i w wielu innych obszarach związanych z jej funkcjonowaniem. Ilekroć wcześniej totalna opozycja polityczna w Sejmie zgłaszała wniosek o odwołanie ministra Macierewicza, tylekroć jego obronie stawała premier Beata Szydło, wykazując konkretne osiągnięcia ministra Macierewicza. Jestem przekonany, że robiła to z przekonaniem.

Warto przypomnieć, że Antoni Macierewicz, od pierwszych miesięcy wolnej Polski był jednym z najbardziej atakowanych polityków przez partyjną nomenklaturę partyjną z czasów PRL oraz wszelkie ruchy lewicowe, za swój jawnie demonstrowany antykomunizm oraz głoszenie idei niepodległościowych. Trzeba powiedzieć, że trwa to do dziś.

Niezależnie od tego, być może, w zamyśle wycofania Antoniego Macierewicza z pierwszego szeregu polityków PiS i przesunięcia go nieco w cień, leżą wymogi strategii wobec zbliżających się wyborów samorządowych. Chodzi o zademonstrowanie „łagodnej” twarzy PiS.

Raczej nie mam wątpliwości, że Mariusz Błaszczak, jako nowy szef MON będzie kontynuował dobre zmiany rozpoczęte przez swego poprzednika.

O wiele trudniejsze zadanie czeka nowego szefa MSZ, Jacka Czaputowicza. Ten z kolei musi, to raczej pewne, zerwać z dotychczasowym stylem kierowania zarówno samym MSZ, jak i przede wszystkim wyprowadzić politykę zagraniczną na nowe wody i nadać jej nową intensywność.

Atrakcyjność nowego rządu podnosi w nim postać Joachima Brudzińskiego. Wytrawnego polityka, o zdecydowanej osobowości, a jednocześnie ogromnie pracowitego. I co się w polityce liczy, obdarzonego nie tylko darem do celnych ripost, zawierających szczyptę złośliwości, ale po prostu poczuciem humoru.