Czy utrzymanie sprawy Noakowskiego 16 pod dywanem było jednym z głównych celów prezydentury Hanny Gronkiewicz-Waltz?

Uwikłanie rodziny Hanny Gronkiewicz-Waltz w tzw. reprywatyzację warszawskich kamienic musiało mieć poważne skutki polityczne, i nie tylko polityczne.

Prezydent stolicy w oczywisty sposób nie była zainteresowana drążeniem tematu złodziejskiej reprywatyzacji. Wiedziała, że wcześniej czy później sama znalazłaby się w ogniu pytań. Czy dlatego zachowywała się biernie i przyzwalała na proceder, który kosztował miasto setki milionów, a może i miliardy złotych? Na pewno rodzinne uwikłanie mogło być tym czynnikiem, który wzmacniał brak zainteresowania wobec tego, co w stolicy wyprawia układ prawniczo-biznesowy.

Ale po ustaleniach tygodnika „Sieci”, które prezentujemy w najnowszym numerze, można postawić i dalej idące pytanie: czy utrzymanie sprawy Noakowskiego 16 pod dywanem nie było jednym z głównych celów prezydentury Hanny Gronkiewicz-Waltz? Czy nie były to aby dwie równoległe opowieści: jedna, oficjalna, na użytek zewnętrzny, i druga, prawdziwa, sprowadzająca się do pilnowania tej jednej sprawy?

CZYTAJ: Milionowy szwindel Waltzów. Dziennikarze „Sieci” ujawniają dokumenty: 5 mln zł – tyle zarobiła rodzina Gronkiewicz-Waltz na ukradzionej kamienicy

Materiał zebrany przez Marka Pyzę i Marcina Wikło jednoznacznie wskazuje, że Hanna Gronkiewicz-Waltz wkładała sporo wysiłku w pilnowanie sprawy Noakowskiego 16, a przede wszystkim, że doskonale zdawała sobie sprawę z istoty wątpliwości co do tej kamienicy. Grała więc na czas, próbując dobrnąć do daty, która oznaczała przedawnienie wszelkich wątpliwości. Z sukcesem. I dziś mogłaby pić szampana, gdyby nie komisja weryfikacyjna.

Warto podkreślić: chodzi o duże pieniądze, w sumie 5 mln złotych. Nawet dla bardzo bogatych ludzi to duża kwota.

Cała historia Noakowskiego 16 pokazuje, jak jedno powojenne oszustwo zatruło całe pokolenia. Zatruło też 11 lat prezydentury Hanny Gronkiewicz-Waltz. Uwikłało ją samą, przynajmniej pośrednio, w brudny proceder, uniemożliwiło reagowanie. Ostatecznie przywiodło do politycznej klęski, a niewykluczone, że i do dużych problemów prawnych i materialnych.

Jest w tym jakaś pociecha: sprawiedliwość czasem zwycięża, nawet jeśli trwa to ładnych kilka dekad.

Zachęcam do lektury najnowszego wydania tygodnika „Sieci”. Mocny materiał okładkowy, i dużo więcej!