Czytamy, że w Niemczech - tak, tych solidnych, pragmatycznych Niemczech - cztery partie nie mogą się dogadać w sprawie wspólnego programu koalicji. Precyzyjnie mówiąc, dogadały się we wszystkich ważnych sprawach z wyjątkiem jednej: imigracji. Liberałowie i chadecy z CSU chcą ograniczeń, limitów, Zieloni odwrotnie. Chodzi zarówno o roczną kwotę imigracji, jak i o prawo do łączenia rodzin, czyli do powiększania społeczności imigrantów właściwie bez końca.

CZYTAJ: Trzy możliwe scenariusze po fiasku rozmów koalicyjnych w Niemczech. „Merkel jest jak Mugabe. Nie wie, kiedy gra jest skończona”

W każdym razie rozmowy się załamały, choć gdyby nie imigracja, niemal na pewno zakończyłyby się powodzeniem. Także dlatego, że gdyby nie decyzja Angeli Merkel o podeptaniu stu ustaw krajowych i traktatów unijnych, skutkująca wpuszczeniem ponad miliona przybyszów, do parlamentu nie weszłaby AfD. A tym samym system polityczny pozostałby dużo bardziej stabilny.

Przypadek niemiecki pokazuje, jak poważne skutki niesie ze sobą szerokie otwarcie granic i zgoda na przebudowę etniczną społeczeństwa. Imigracja rzutuje na wszystkie dziedziny życia, zmienia rzeczywistość nawet tam, gdzie się nie spodziewamy. I co ważne: wyraźnie dzieli społeczeństwa. Lewica domaga się ciągłych ustępstw ze strony społeczeństwa, prawica próbuje bronić praw „tutejszych”. Narasta konflikt.

Co by było, gdyby do naszych polskich konfliktów doszedł także ten wymiar? Odpowiedź jest jasna: jeszcze trudniej byłoby o porozumienie, o zgodę, o współpracę. Niemców imigracja podzieliła, nas - w sensie wspólnoty - mogłaby ostatecznie rozerwać.

Masowa imigracja jest zjawiskiem tak fundamentalnie zmieniającym życie społeczne, że żaden rząd nie ma prawa podejmować zasadniczych decyzji w tej sferze bez jasnego mandatu społecznego. I nie wystarczy mandat wyborczy, on bowiem wynika zazwyczaj z bardzo wielu zmiennych. By było uczciwie, zgoda na imigrację może zostać wyrażona tylko w referendum, w odpowiedzi na czytelne, zrozumiałe dla wszystkich pytanie.