Sprawa listu pani Moniki Orlik-Arseniuk, która w formie otwartego apelu opisała dramatyczną sytuację rodziny państwa Arseniuków, dotkniętej przez jej chorobę nowotworową i niezrozumiałe degradacje męża w IPN, przemknęła przez media jak dziesiątki innych spraw. Może tak być musi, bo przecież tak ona i jej mąż, pan Andrzej Arseniuk, to nie celebryci, a tylko, wieloletni pracownicy Instytutu Pamięci Narodowej.

CZYTAJ LIST MONIKI ORLIK-ARSENIUK: „Leczymy się, modlimy się, a mój mąż poszukuje pracy”

Jednak sumienie nakazuje przypomnieć o sprawie. Każdy prezes, w tym szef IPN, ma oczywiście prawo dobierać sobie współpracowników, każdy może swobodnie oceniać pracę pana Arseniuka. Choć ja akurat mogę zaświadczyć, że pan Arseniuk zawsze był wierny prawdziwej misji Instytutu, także wtedy, gdy nie było to modne i opłacalne. Należał też do najbliższych, zaufanych i cenionych, współpracowników śp. prof. Janusza Kurtyki. A po tragedii smoleńskiej, jak sam widziałem, robił, co mógł, by ta misja była kontynuowana, a pamięć o śp. prezesie Kurtyce, zachowana. Rozmawiałem o tej sprawie z panią Zuzanną Kurtyką i wiem, że ma takie samo zdanie.

Trudno zrozumieć i trudno spokojnie przyjąć sytuację w której w dramatycznym dla jego rodziny momencie jest traktowany w tak nieładny sposób. Wierzę, że to splot niedobrych okoliczności i nieporozumień, być może także emocji. A kto wie czy i nie niedobrych podszeptów złych ludzi.

Bez względu na wszystko, warto odłożyć te nieporozumienia na bok. Tak ludzi traktować się nie powinno, tak nie można robić. Takie sytuacje mijają, ale pamięć o nich pozostaje i kładzie się cieniem na dalszej działalności i życiu. Dlatego apeluję do władz i kolegium IPN by położyły kres temu, co wielu ludzi odbiera jako nieuzasadnione niczym degradowanie zasłużonego dla Polski człowieka i wieloletniego, świetnego pracownika Instytutu. Na dodatek dokonywane w tak trudnym dla tej wspaniałej rodziny momencie.

Wierzę, że doktor Jarosław Szarek, prezes Instytutu Pamięci Narodowej, szybko i pozytywnie zamknie tę sprawę.