Wyobrażenie wielu Polaków o tzw. wolnych mediach na Zachodzie to naiwne baśnie z mchu i paproci. Te media albo ściśle realizują zadania wyznaczane przez rządy – jak jest przede wszystkim w Niemczech, gdzie zarówno urząd kanclerski, jak i niemieckie MSZ przekazują wydawcom, naczelnym i najważniejszym publicystom istotne dla państwa cele, a potem one są na różnym poziomie realizowane. I to realizowane z dużym zaangażowaniem, a wręcz zapamiętaniem. Dotyczy to często także niemieckich mediów w innych krajach, w tym w Polsce. Albo te media realizują wytyczne wydawców, przeważnie będących ważną częścią liberalno-lewicowego establishmentu. Albo trzymają się liberalno-lewicowego paradygmatu, czyli obowiązującej ideologii postępu. Bo jeśli się nie trzymają, to dziennikarze muszą sobie poszukać innej pracy. A czasem są skazywani w procesach karnych – jak niemiecki dziennikarz Michael Stuerzenberger, autor artykułu „Swastyka i półksiężyc”, w którym opisał fascynację Hitlerem wielkiego muftiego Jerozolimy Muhammada Amina Al-Husajniego. Formalnie nie ma cenzury, ale faktycznie zdecydowana większość doskonale wie, co można, a wręcz, co powinno się pisać czy pokazywać. Działa więc cenzura wewnętrzna, czyli ta idealna forma cenzury, o jakiej komuniści mogli tylko marzyć.

Zachodnie media, w tym ich polscy korespondenci i współpracownicy (najczęściej ze stajni Michnika i „Tygodnika Powszechnego”) nie przekazują prawdziwego obrazu, tylko taki, który jest akceptowany u ich mocodawców i strażników obowiązującego paradygmatu. Z wolnym dziennikarstwem nie ma to wiele wspólnego. Jak za komuny i zimnej wojny, to jest po prostu front walki ideologicznej o lepszy, postępowy świat i towarzysząca temu inżynieria społeczna. Zgodnie z jedenastą tezą Marksa o Feuerbachu, że świat trzeba zmieniać, a nie tylko opisywać czy interpretować. Wszystko to oznacza, mówiąc językiem di Lampedusy albo Orwella, że wiele się musi zmienić, żeby nic się nie zmieniło.