Urodzony w 1940 r. w Wilnie Morgiewicz mieszkał po wojnie w Mrągowie, gdzie ukończył liceum. Studiował prawo i dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Na studiach poznał Andrzeja Czumę i przystąpił do tworzonej przez niego tajnej organizacji Ruch.
Razem z Czumą i Stefanem Niesiołowskim napisali deklarację programową „Mijają lata”, w której postulowali odsunięcie komunistów od władzy i odzyskanie niepodległości. Od jesieni 1969 r. redagował „Biuletyn”, uznawany za pierwsze po 1956 r. pismo wydawane poza cenzurą.
Po rozbiciu organizacji przez SB, tak jak inni działacze Ruchu, został aresztowany w 1970 r. Skazany w 1971 r. za próbę przygotowań do obalenia ustroju PRL na cztery lata więzienia, odbył tę karę w całości.
Tuż po wyjściu z więzienia napisał krytyczny raport o stanie więziennictwa skierowany do ówczesnego marszałka Sejmu PRL Stanisława Gucwy i wysłany m.in. do londyńskiej centrali Amnesty International. Został za to aresztowany pod zarzutem znieważenia władzy ludowej i szerzenia fałszywych wiadomości na temat PRL. Uwolniony po licznych interwencjach.
W 1975 r. Morgiewicz został członkiem Amnesty International i razem z Adamem Wojciechowskim założył pierwszą, nieformalną grupę Amnesty w Polsce. Dołączyły do nich osoby związane z opozycją. Grupa organizowała m.in. akcje podpisywania petycji w obronie praw człowieka, za zniesieniem kary śmierci i zaprzestaniem tortur na świecie.
Jesienią 1976 r. wstąpił do KOR, a w 1977 r. przystąpił do Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Był redaktorem wydawanego przez ROPCiO niezależnego miesięcznika „Opinia”. Po sierpniu 1980 r. działał w kierowanym przez Antoniego Macierewicza Ośrodku Badań Społecznych przy Regionie Mazowsze. Był jedną z osób wchodzących w skład sekretariatu koordynującego działania Klubów Służby Niepodległości, które skupiały środowiska kultywujące tradycje niepodległościowe.
Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany 13 grudnia w Białołęce, ze względów na stan zdrowia zwolniono go w czerwcu 1982 r. Wyjechał do RFN, gdzie organizował przerzut sprzętu poligraficznego i wydawnictw do Polski; współpracował też z Radiem Wolna Europa. Do Polski wrócił w 1990 r.
Pracował w kancelarii Senatu RP. Należał do władz Stowarzyszenia Wolnego Słowa.
W 1989 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2006 r. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł w niedzielę 29 października w Warszawie. Miał 77 lat. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Mrągowie.
ak/PAP
Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.
Urodzony w 1940 r. w Wilnie Morgiewicz mieszkał po wojnie w Mrągowie, gdzie ukończył liceum. Studiował prawo i dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Na studiach poznał Andrzeja Czumę i przystąpił do tworzonej przez niego tajnej organizacji Ruch.
Razem z Czumą i Stefanem Niesiołowskim napisali deklarację programową „Mijają lata”, w której postulowali odsunięcie komunistów od władzy i odzyskanie niepodległości. Od jesieni 1969 r. redagował „Biuletyn”, uznawany za pierwsze po 1956 r. pismo wydawane poza cenzurą.
Po rozbiciu organizacji przez SB, tak jak inni działacze Ruchu, został aresztowany w 1970 r. Skazany w 1971 r. za próbę przygotowań do obalenia ustroju PRL na cztery lata więzienia, odbył tę karę w całości.
Tuż po wyjściu z więzienia napisał krytyczny raport o stanie więziennictwa skierowany do ówczesnego marszałka Sejmu PRL Stanisława Gucwy i wysłany m.in. do londyńskiej centrali Amnesty International. Został za to aresztowany pod zarzutem znieważenia władzy ludowej i szerzenia fałszywych wiadomości na temat PRL. Uwolniony po licznych interwencjach.
W 1975 r. Morgiewicz został członkiem Amnesty International i razem z Adamem Wojciechowskim założył pierwszą, nieformalną grupę Amnesty w Polsce. Dołączyły do nich osoby związane z opozycją. Grupa organizowała m.in. akcje podpisywania petycji w obronie praw człowieka, za zniesieniem kary śmierci i zaprzestaniem tortur na świecie.
Jesienią 1976 r. wstąpił do KOR, a w 1977 r. przystąpił do Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Był redaktorem wydawanego przez ROPCiO niezależnego miesięcznika „Opinia”. Po sierpniu 1980 r. działał w kierowanym przez Antoniego Macierewicza Ośrodku Badań Społecznych przy Regionie Mazowsze. Był jedną z osób wchodzących w skład sekretariatu koordynującego działania Klubów Służby Niepodległości, które skupiały środowiska kultywujące tradycje niepodległościowe.
Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany 13 grudnia w Białołęce, ze względów na stan zdrowia zwolniono go w czerwcu 1982 r. Wyjechał do RFN, gdzie organizował przerzut sprzętu poligraficznego i wydawnictw do Polski; współpracował też z Radiem Wolna Europa. Do Polski wrócił w 1990 r.
Pracował w kancelarii Senatu RP. Należał do władz Stowarzyszenia Wolnego Słowa.
W 1989 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2006 r. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł w niedzielę 29 października w Warszawie. Miał 77 lat. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Mrągowie.
ak/PAP
Strona 2 z 2
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/polityka/365524-pozegnanie-emila-morgiewicza-prezydent-odszedl-czlowiek-ogromnie-zasluzony-dla-sprawy-niepodleglosci?strona=2
Dziękujemy za przeczytanie artykułu!
Najważniejsze teksty publicystyczne i analityczne w jednym miejscu! Dołącz do Premium+. Pamiętaj, możesz oglądać naszą telewizję na wPolsce24. Buduj z nami niezależne media na wesprzyj.wpolsce24.
