PO chce referendum ws. pomników? Może sobie chcieć. To już nie jest czas nawet na dyskusję z tego typu postulatami

Rafał Trzaskowski chce referendum ws. pomników poświęconych ofiarom katastrofy smoleńskiej? Na miejscu polityków PO, unikałbym tego tematu. Smoleńsk jest hańbą dla obozu Platformy i na zawsze nią pozostanie. Niezależnie od tego, w jaki sposób zakończą się procesy po śledztwach prowadzonych w Prokuraturze Krajowej, niezależnie od efektów prac ekspertów badających przyczyny katastrofy.

Dla nikogo nie jest już tajemnicą, jaka była międzynarodowa strategia Donalda Tuska w latach 2009-2010. Na fali przygotowywanego w Europie resetu z Rosją i wobec swoich europejsko-urzędniczych aspiracji, chciał on zostać zapamiętany jako architekt „ucywilizowania” Moskwy. Za wszelką cenę – nawet wystąpienia przeciw własnemu prezydentowi. Wiemy to choćby ze znanych od dawna materiałów dotyczących organizacji uroczystości katyńskich. Jeszcze więcej pokazały dokumenty (w tym wiele niejawnych), które z Marcinem Wikłą opisaliśmy we „wSieci” dokładnie przed rokiem w tekście „Na smyczy Putina”. Pokazały one, że ówczesne władze robiły wszystko, byle tylko Kreml nie odniósł wrażenia, że Warszawie zależy na wyjaśnieniu katastrofy.

W tej polityce przeszkadzał Lech Kaczyński – co obnażyliśmy m.in. ujawniając okoliczności negocjacji gazowych z Rosją w latach 2009-2010. Po 10 kwietnia przeszkadzała pamięć o Lechu Kaczyńskim i katastrofie.

Wprowadzono więc w życie plan: zohydzić Smoleńsk. I realizowano go z demoniczną precyzją huśtając społecznymi emocjami. Nie kto inny niż prezydent Komorowski w pierwszym wywiadzie po wygranych wyborach zapowiedział usunięcie krzyża z Krakowskiego Przedmieścia, czym utorował drogę dantejskim scenom, jakimi karmiły nas telewizje w sierpniu 2010 r.? Pierwsze polityczne skrzypce grał tu prominentny wówczas polityk PO Janusz Palikot. Do dziś bawi się w podobny sposób Radosław Sikorski. Gdy powołano propagandowy zespół do powielania kłamstw, zatrudniono w nim wyjątkowo ordynarne indywidua, w rodzaju Michała Setlaka, dziś już otwarcie publicznie życzącego śmierci Jarosławowi Kaczyńskiemu.

Nade wszystko walczono z upamiętnieniem ofiar. Nie dało się zabić tej pamięci w społecznościach lokalnych, więc pomniki, tablice czy nazwy ulic pączkowały w mniejszych miejscowościach. Wbrew władzy centralnej. W Warszawie sprawy pilnowała Hanna Gronkiewicz-Waltz i jej konserwator. Do znudzenia – wbrew faktom i zdrowemu rozsądkowi – przekonywała, że Krakowskie Przedmieście ma na zawsze zamknięty układ architektoniczny, więc żadne nowy pomnik nie może tam stanąć. Uciekła się też do sprytnego manewru. Zleciła sondaż, w którym zapytano warszawiaków, czy chcą „drugiego” pomnika – oprócz tego stojącego na Powązkach. Efekt tej manipulacji wyraził się w liczbach, którymi po wielokroć HGW się podpierała.

Wreszcie wspomniane dwie ważne dla PO postacie połączyły siły. W kancelarii Komorowskiego napisano list rzekomo autorstwa rodzin ofiar, a prezydent ochoczo podjął rozmowy o postawieniu pomnika. Miejsce wskazała pani prezydent – niby blisko Krakowskiego, ale jednak schowane, gdzieś z boku, na tyłach głównego szlaku turystycznego, w miejscu obecnej pętli autobusowej. Aby przypadkiem nie raził za bardzo w oczy.

Dziś miejsce Gronkiewicz-Waltz w stołecznym Ratuszu chce zająć Rafał Trzaskowski. I występuje z postulatem przeprowadzenia wśród mieszkańców Warszawy referendum ws. pomników.

CZYTAJ WIĘCEJ: Kuriozalny pomysł Trzaskowskiego: Zróbmy referendum ws. pomników smoleńskich. „Niech warszawiacy się wypowiedzą, czy ich chcą, czy nie”

Pachnie mi to historią sprzed kilku lat. Jeśli rzeczywiście miałoby dojść do takiego plebiscytu, Trzaskowski z kolegami zapewne sięgnęliby po wypróbowane metody – rozkręcić „sekciarską” kampanię, a następnie podkreślać, jak bardzo badanie/głosowanie pokazuje niechęć Polaków do tego tematu, więc może lepiej go nie dotykać.

Na szczęście to już nie jest czas dyskusji z tego typu postulatami. Czekamy ponad siedem lat, to poczekamy jeszcze rok czy dwa. Pomniki śp. prezydenta i wszystkich ofiar katastrofy staną w godnym miejscu stolicy, nieopodal miejsca, które naród spontanicznie wybrał na jednoczenie się w trudnym czasie żałoby.

A stanie się to, gdy ani Gronkiewicz-Waltz, ani Trzaskowski nie będą mieli wpływu na decydowanie o kształcie przestrzeni publicznej w stolicy Polski. Im pozostanie milczenie, ich poplecznikom – psioczenie na pomnikomanię.

CZYTAJ TAKŻE: I kolejna granica przekroczona. Redaktora Szułdrzyńskiego denerwują pomniki śp. Lecha Kaczyńskiego

A nam – ulga, że doczekaliśmy godności.