Nie tylko sondaże, ale i lektura mediów opozycyjnych (przypominam, że to przytłaczająca większość), pozwalają postawić tezę, że obrana przez opozycję strategia „ulicy i zagranicy” poniosła całkowitą klęskę, a jej autorzy i promotorzy moralnie zbankrutowali.

Niektórzy jeszcze próbują resztkami sił i obelgami zagrzewać do boju, jak pluszak, inni, jak Zbigniew Hołdys rzucają gromy na nieudolną opozycję. Zaś niezawodny duet Janicki/Władyka (żadna z ich prop-analiz się nie sprawdziła) pociesza się iż „Polacy najwyraźniej polubili pewną melodię, ale być może nie są aż tak przywiązani do tej konkretnej orkiestry”. Być może. Jednak zauważmy: pada pomysł „wchłonięcia niektórych wątków proponowanych przez PiS” (choć z zastrzeżeniem iż obudowanych liberalizmem) to w rzeczywistości kapitulacja. No bo jak można wchłaniać diabelski, jak to rysowano, program PiS w jakiejkolwiek części?

Analizy te dostarczają i będą dostarczać obserwatorom radości jeszcze przez długi czas. Choć oczywiście nic w polityce nie jest dane raz na zawsze i obóz zmiany powinien o tym pamiętać.

Uważam jednak, że nie możemy zapomnieć o tym jak totalnej broni użyła przeciw Polsce, w obronie władzy, przywilejów, miliardowych transferów, owa totalna opozycja. Szargano dobre imię kraju na lewo i prawo. Próbowano ściągnąć na Polskę unijne sankcje (próbują dalej) i amerykańskie gromy. Marzono o krachu gospodarczym. Co najbardziej niepokojące - organizowano z szemranymi partnerami majdany, pucze i puczyki. Najlepiej, w domyśle, z krwią na ulicy.

Dziś Polacy widzą, że wszystko co głoszono, było kłamstwem. I właśnie ten ogromny dysonans pomiędzy skoncentrowaną propagandą opozycji, rzucającą najstraszliwsze obelgi i stawiającą najmocniejsze zarzuty, a tym, co Polacy widzą wokół siebie, co widać w budżecie i na ulicach, najmocniej bije dziś w opozycję, która sama się nazwała totalną.

Klęska polityczna jest widoczna w sondażach. Ale jest też klęska moralna. Ludzie, którzy posunęli się tak daleko, tak bezwzględnie zaatakowali Polskę dla prywatnych korzyści, powinni odejść z życia publicznego.