W tej ironii jest coś z prawdy. Dramatyczny apel Maziarskiego: "Unio, gdzie moje srebrniki?"

Unio, gdzie moje srebrniki?

— pod tak dramatycznym tytułem Wojciech Maziarski sili się na ironię, pytając na łamach „Gazety Wyborczej” o pieniądze za udział w manifestacjach przeciw reformie sądownictwa.

Publicysta z Czerskiej odnosi się tym samym do słów premier Beaty Szydło, która w ostatniej rozmowie dla „Gazety Polskiej” stwierdziła:

Wielokrotnie mówili, że do walki z rządem będą wykorzystywać „ulicę i zagranicę”. I to robią. Mając to na uwadze, trudno zaakceptować tezę, że ostatnie protesty były spontaniczne. To była dobrze wyreżyserowana i dobrze opłacona akcja, mająca uderzyć w polski rząd.

WIĘCEJ: Premier Szydło: „W kwestii zmian w sądownictwie to rząd ma rację. Reforma jest niezwykle potrzebna i Polacy jej chcą”

Maziarski w swoim tekście opisuje, jak został podeptany i potrzebuje pieniędzy na nowe buty (darujemy Państwu te fragmenty, czysta grafomania, ale papier wszystko przyjmie) i apeluje:

Jako obywatel Polski oczekuję, iż Szanowna Unia będzie nadal wtykać nos w polskie sprawy. Byłbym szczerze zobowiązany.

Dalej kpi z argumentacji szefowej rządu, zastanawiając się, gdzie może odebrać spodziewaną wypłatę za udział w manifestacjach:

Gdzie więc ta kasa? Ze smutkiem stwierdzam, że do tej pory - a minął już ponad miesiąc - nie otrzymałem ani grosza. Pytałem znajomych i mówią, że też nic nie dostali. Rozumiem, że to tylko chwilowa zwłoka wynikająca z jakichś trudności technicznych. (…) Będę też wdzięczny za informację, czy należne srebrniki zostaną przesłane kurierem, czy powinienem podać numer swojego konta

— czytamy.

Och, jakże to wysublimowane, zdystansowane i pełne ironii. Ale, panie Wojtku, tak między nami - coś w tym jest. Bo to przecież miały być „wasze” sądy, „wasze” instytucje, „wasza” Polska. Coś w tym planie zazgrzytało, sakiewka coraz bardziej pusta, transferów ze spółek Skarbu Państwa coraz mniej.

Srebrniki, panie Wojtku? Może rzeczywiście za tym tęsknicie. Nawet jeśli zakładacie na Czerskiej płaszczyki ironii.

wwr, wyborcza.pl