Przypomnijmy jednak o kontroli instancyjnej.

Oto sędzia zajadły w sądzie pierwszej instancji musi liczyć się z zajadłością kolegów w sądzie odwoławczym, bo inaczej wyrok by mu uchylili.

Liczyć jednak trzeba na  zajadłość w jedności grupowej, jakby kastowej. Pewnej w wypadku Hitlera, mniej pewnej w sprawie Stalina, niepewnej - przez milczenie Gazety Wyborczej - w wypadku Czyngis-chana.

Widać, że  odwagi, by sarkać na Pana Prezydenta Bieruta i takiegoż Jaruzelskiego w kaście brak, bo nie słyszano i nie widziano o sarkaniu na tychże.

A na Kaczyńskiego sarkać wolno.

I to nie jest społecznie szkodliwe - orzekł Sąd Apelacyjny i uwolnił, bo sędzia przeprosił.

Tak oto pojawia się nowa instytucja - przeprosiny sędziego.

Mogą być przed wyrokiem - jak w tym przypadku, mogą być po wyroku, gdy wyrok głupi, co nie raz by się przydało, ale dotąd nie dostrzeżono prób wycofania się z głupstwa. Nawet procedura tego nie przewiduje.

Nie powinno się kalać dobrego imienia sędziów, chyba, że sami je skalają.

To samo z aktorami.

Jak jednak badać, co gra w duszy Wielkiego Aktora, gdy martwi się, że po reformie sędzia będzie kuzynem ministra.

A że głupkiem sędzia będzie, to nie zmartwienie?