Sąd Rejonowy w Kaliszu uniewinnił w czwartek b. milicjanta ZOMO, oskarżonego o przestępstwo trwałego okaleczenia człowieka na skutek pobicia. Sędzia Sądu Rejonowego Andrzej Kałużny powiedział w uzasadnieniu, że w sprawie jest szereg wątpliwości.

Oskarżyciel z Instytutu Pamięci Narodowej w Łodzi prokurator Andrzej Gałaj tuż po ogłoszeniu wyroku powiedział PAP, że nie jest w stanie „zrozumieć podejścia sądu w Kaliszu do tej sprawy”.

Wątpliwości sądu dowodzą, że wszystkie dowody dotyczące schorzeń pokrzywdzonego są nieprawdziwe i wszyscy świadkowie, a także pokrzywdzony i jego matka mówili nieprawdę

— dodał.

Pokrzywdzony Leszek G. powiedział PAP, że wyrok sądu jest dla niego szokiem.

Zostałem pobity i okaleczony do końca życia, a sąd ma jakieś bliżej nieokreślone wątpliwości, których nawet nie zechciał rozwiać podczas postępowania

— ocenił.

Akt oskarżenia sporządził w 2014 roku Instytut Pamięci Narodowej w Łodzi. Antoni M. został oskarżony o to, że we wrześniu 1971 roku w Kaliszu, jako milicjant podczas wykonywania czynności służbowych, dopuścił się zbrodni komunistycznej, stosując represje wobec Leszka G., którego bił pałką i kopał po całym ciele, doprowadzając go do ciężkiego kalectwa.

Leszek G. powiedział PAP, że został pobity za to, że wracając z kolegami z meczu śpiewał na ulicy satyryczne piosenki o Stalinie, Leninie i Gomułce.

Miałem wtedy 19 lat. Ten milicjant okaleczył mnie na całe życie. Zmiażdżył mi jądro. Stałem się bezpłodny

— powiedział.

Oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Powiedział, że IPN mści się na nim za to, że ”ścigał złodziei w Kaliszu”. Powiedział też, że pokrzywdzonego pobili inni milicjanci, którzy tego dnia zabrali go radiowozem na komisariat.

Pokrzywdzony zainteresował się sprawą losów milicjanta, który go pobił w 2011 roku. Postanowił dowiedzieć się, czy milicjant został za to ukarany. W tej sprawie mężczyzna najpierw zwrócił się do policji w Kaliszu, następnie w Poznaniu, a na koniec do Komendy Głównej Policji w Warszawie. Ostatecznie sprawa Leszka G. trafiła do IPN w Łodzi, gdzie postanowiono zająć się tematem i sporządzono akt oskarżenia. Z archiwalnych dokumentów policyjnych wynika, że oskarżonego ukarano naganą za pobicie. Oskarżony twierdzi, że dostał naganę za to, że podczas interwencji nie ukarał pokrzywdzonego mandatem za zakłócanie spokoju na ulicy.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w 2015 roku uniewinnił oskarżonego od zarzucanego mu czynu. Na skutek apelacji IPN sprawa została wznowiona w 2017 roku. W apelacji podniesiono, że sąd powinien przeanalizować dokumentację wojskową, dotyczącą powodów odroczenia u pokrzywdzonego obowiązkowej służby wojskowej.

W materiałach wojskowych zachowały się zapisy dotyczące stawienia się pokrzywdzonego na komisjach wojskowych w 1971 i 1973, ale nie można w sposób obiektywny ustalić, jakie konkretnie schorzenie zostało rozpoznane u pokrzywdzonego, w wyniku czego jego służbę odraczano

— powiedział w uzasadnieniu sędzia Andrzej Kałużny.

Dlatego prokurator IPN wnosił o powołanie biegłego z dziedziny urologii w celu stwierdzenia przyczyn odroczenia służby wojskowej. Sędzia nie uwzględnił wniosku prokuratury.

Sąd uznał, że informacja w tej sprawie wyczerpała się i poprzestał na opinii biegłego badającego dokumentację wojskową

— uzasadniał sędzia.

Jest szereg wątpliwości w tej sprawie, które wzrastały wraz z czytaniem całych akt. Powodem uniewinnienia jest brak dostatecznych przesłanek i są wątpliwości co do przypisania oskarżonemu sprawstwa czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia

— dodał.

Sędzia Andrzej Kałużny podkreślił też, że zeznania świadków są niejednoznaczne, choć przyznał apelacji rację, że „taki sposób niejednoznaczności co do czasu zdarzenia nadaje walor większej wiarygodności niż sytuacja, gdyby ci świadkowie zdecydowanie mówili o dacie pewnej”.

A przecież od zdarzenia upłynęło 46 lat i upływ czasu czyni spustoszenia w pamięci

— zauważył.

Zaleceniem apelacji było też przeanalizowanie dokumentów szpitalnych z tego okresu, znajdujących się w Archiwum Państwowym w Kaliszu.

Z dokumentów szpitalnych wynika, że nie figuruje nazwisko pokrzywdzonego

— powiedział sędzia, który dodał, że „sąd zauważył, że w skorowidzu szpitalnym brakuje zapisów od dnia 6 września do 22 września 1971, czyli z okresu, w którym pokrzywdzony miał przebywać w szpitalu.”

W archiwalnych księgach szpitalnych brakuje stron, a sędziego to nie dziwi, choć mój adwokat przecież poinformował sąd, że oskarżony przed rozpoczęciem procesu był w Archiwum Państwowym. Sąd nie raczył ustalić, czego tam szukał

— skomentował pokrzywdzony.

Prokurator Arkadiusz Gałaj zapowiedział złożenie apelacji.

Po raz kolejny jestem po prostu zszokowany, już nie mówiąc o uzasadnieniu wyroku przez sędziego, który ograniczył się do stwierdzenia, że ma wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego. To jest zbyt lapidarne stwierdzenie na tak poważną sprawę i tak poważny zarzut. W tej sprawie sąd w ogóle nie zauważa człowieka, który został skrzywdzony i okaleczony

— powiedział oskarżyciel.

Mly/PAP