Sikorski na poziomie kotłowni. Zapowiada swoją książkę i znów chce rżnąć watahy

Przykro patrzeć na staczających się byłych ważnych polityków. Dopada ich jakiś nawet całkiem zrozumiały rodzaj frustracji, gdy nie brylują na salonach, gdy nie kierują ministerstwem, gdy stacje telewizyjne zapraszają ich z rzadka, a pozostaje tylko Twitter i coraz bardziej prymitywne na nim elukubracje. Modelowym przykładem takiego polityka jest Radosław Sikorski.

„Rzeczpospolita” poświęciła stronę na wywiad z byłym szefem polskiej dyplomacji. Nie ma co szczegółowo analizować jego wywodów choćby na temat pozycji Polski w Unii Europejskiej po francuskich wyborach prezydenckich. Wystarczy bowiem sięgnąć do tego zdania:

PiS zmarnował dla Polski epokową okazję, bo gdybyśmy kontynuowali ambicję współzarządzania Unią Europejską, być może dzisiaj moglibyśmy mówić o francusko-niemiecko-polskim motorze UE.

Widać w nim, jak bardzo Sikorski buja w obłokach. „Ambicji współzarządzania” Unią nie miał ani rząd, w którym był ministrem, ani on sam – wystarczy wspomnieć jego słynne berlińskie przemówienie z 2011 r., w którym (wbrew ineteresowi Polski) domagał się skręcenia Wspólnoty w stronę federacji, a od Niemiec oczekiwał wzięcia większej odpowiedzialności za Europę.

Sikorskiemu i Tuskowi – a wraz z nimi wszystkim innym czołowym postaciom PO – wcale nie zależało na utopijnym motorze Unii z udziałem Warszawy, a na picowaniu świetnych relacji z Berlinem, Brukselą i Paryżem objawiającymi się szerokimi uśmiechami na wspólnych zdjęciach z europejskimi przywódcami. Podporządkowali temu wszystko i byli skłonni do wszelkich ustępstw – z wyłamaniem się z V4 w sprawie uchodźców i zgodą w 2015 r. na przyjęcie ich w liczbie co najmniej kilku tysięcy – czego dziś nie chcą pamiętać.

Bardziej znamienne są słowa z końca rozmowy w „Rz”. Sikorski chwali się w nich, że kończy pisać książkę „o siedmiu latach polskiej polityki zagranicznej”. I dodaje:

Wracam do różnych spraw i sięgam do źródeł. I otóż zdaje mi się, że jeden cytat z każdym dniem nabiera aktualności pod warunkiem, że zna się go w całości. Kończąc przemówienie wyborcze w warszawskim Focusie w 2007 roku powiedziałem: „Spisane są słowa i czyny. Poeta pamięta. Ci, którzy łamią prawo, poniosą za to odpowiedzialność. Jeszcze jedna bitwa, dorżniemy watahy, wygramy tę batalię”.

Wydawałoby się, że to słowa, którymi nie ma się co chwalić, a należy się ich wstydzić. Ta słynna mowa nienawiści, którą PO z lubością się posługiwała, a później udawała z nią walkę.

Ale nie, on jest z siebie wyraźnie zadowolony. To zadowolenie przedszkolaka ze złego domu, który w obecności pani właśnie użył słowa „dupa” i rozgląda się z chytrym uśmiechem, czy jego kumple-łobuziaki będą rechotać wraz z nim.

Skoro Sikorski pisze książkę, możemy się spodziewać, że zauroczy nas w niej niejednym bluzgiem i niejednym kłamstwem. Ale żadne z nich nie zmyje hańby, na którą zapracował przed siedmioma laty.

CZYTAJ TAKŻE:

„Kłamca smoleński”. „wSieci”: Co Sikorski wiedział o wizycie Prezydenta w Katyniu? Dokumenty przeczą zeznaniom byłego szefa MSZ

Sikorski nie ma czystego sumienia ws. 10/04. Dlatego z takim zapałem brnie w kłamstwa

A propos, panie ministrze – miał pan przeanalizować ze swoim wielkim prawnikiem, czy nie wytoczyć nam procesu za artykuł o pana smoleńskich kłamstwach? Rozumiem, że analiza już zakończona i przypomniał pan sobie – opisane przez nas – dokumenty, które kładą się cieniem na pana niedawnych zeznaniach w sądzie i działaniach kierowanego przez pana resortu w 2010 roku?

PS. Jest okazja, to na marginesie wspomnę w tym miejscu. Słyszałem w ostatnich dniach opowieść o niedawnej wizycie Sikorskiego na Cambridge i tamtejszym spotkaniu ze studentami. Były szef polskiej dyplomacji – któremu również tam fałszywie przypisuje się klasę godną byłego szefa dyplomacji dużego kraju – dwukrotnie negatywnie zaskoczył żaków. Raz, gdy zapytany o jego stosunek do Noama Chomskiego stwierdził, że to „fucking libtard” („p… lewak”), czym dowiódł swej kultury osobistej, a drugi – gdy wypił studentom wino. Tego mu na pewno nie zapomną…