Potem zaczęto przyszywać nowemu prezydentowi nacechowane emocjonalnie łatki. Jego polityka zagraniczna jest oczywiście „wojownicza”, on sam prezentuje „zapędy autorytarne”, prowadzi „antydemokratyczne działania”, a wszystko zmierza ku  „faszyzmowi”. W znany nam sposób wyborcy i sympatycy Trumpa są też zawstydzani: świat się z nich śmieje, inne narody kipią z oburzenia.

I tak dalej, ciągle w tym samym duchu. Kropka w kropkę to samo co u nas. Najcięższe armaty przeciw normalnej, demokratycznej zmianie.

Nie wiemy jak Trump zapisze się w historii. Nie wszystko co robi, nam Polakom musi się podobać. Trudno jednak odmówić mu konsekwencji, zdecydowania i przede wszystkim, tak mocno kwestionowanej w kampanii, racjonalności.

Możemy tu precyzyjnie dostrzec jak bardzo antydemokratyczny charakter ma dominacja lewicy w mediach i instytucjach życia publicznego. To są środowiska, i w Polsce, i w Niemczech, i w Ameryce, niezdolne nie tylko do zaakceptowania wyborczego zwycięstwa drugiej strony, ale samego istnienia osób odmiennie myślących.

I jeszcze jeden wniosek. Coraz wyraźniej widać jak nierówne były w Polsce szanse po roku 1989. Ludzie obozu Michnika dysponowali nie tylko ogromną przewagą finansową, ale także socjotechniczną. Byli także doskonale wyuczeni w metodach manipulowania opinią publiczną, metodach ćwiczonych przez lewicę w Europie i Stanach całymi dekadami.

PS. Zapraszam do SIECI PRZYJACIÓŁ TYGODNIKA naszych Czytelników. Mogą Państwo wesprzeć w ten sposób wolne media w Polsce.