Koleżanki i koledzy, wygraliśmy. Z całego świata płyną na ręce kierownictwa naszej partii gratulacje i wyrazy uznania, bo dla nikogo, kto obserwował wydarzenia w Sejmie, nie ulega dziś wątpliwości, że zwyciężyliśmy. My, zjednoczona totalnie opozycja, pokazaliśmy całemu światu, że można w pisowskiej Polsce łamać prawo i nie ponieść za to żadnych konsekwencji. Że wciąż są równi i równiejsi.

Mówią nam dziś wrogowie: przecież chcieliście czegoś innego. Przecież jeszcze wczoraj wieczorem mówiliście, że propozycje władzy są daleko za małe, a dziś rezygnujecie? Taki był plan. A kto tego nie widzi, ten jest ślepy albo, jak mawia nasz honorowy patron w Brukseli: „pisior”. I cóż z tego, że budżet czeka już tylko na podpis prezydenta, a my go wciąż, jak mówi senator Borusewicz, „nie widzimy”? To jest budżet w zasadzie nielegalny – jak powtarza nasz przewodniczący Schetyna. „W zasadzie” – bo przecież nie może, w zasadzie, stwierdzić, że jest nielegalny naprawdę. W jakim świetle by nas to stawiało przy odbiorze subwencji? Wrócimy jeszcze do tego tematu. Donald już zapowiedział, w jaką stronę będą szły teraz nasze przekazy dnia. Czy skierujemy ustawę budżetową do Trybunału Konstytucyjnego? A po co, skoro nie ma już w nim Andrzeja? To jednak nie koniec naszej walki, jeśli trzeba będzie zablokujemy wszystkie jednostki budżetowe w tym kraju. We wszystkich krajach Unii Europejskiej, jeśli nam Bruksela nie pomoże.

Ale przecież mamy także w ostatnich dniach wielkie sukcesy. Nikt nam nie odbierze tych setek fantastycznych zdjęć, jakie puściliśmy w obieg debaty publicznej. Nikt nie odbierze Agnieszce tych chwil, gdy biegała z kamerą i kręciła jak Dobrosz-Oracz. Joasia Mucha nigdy nie zapomni, jak śpiewała, co chciała, i to w polskim Sejmie. A Sławek Nitras będzie miał w domu wycieczki zaprzyjaźnionych działaczy chcących zobaczyć… Przepraszam bardzo… Sławek, k…, odłóż to na miejsce! Przecież kamery są włączone!… A więc – chcących zobaczyć, dotknąć, powąchać jego sejmowych zdobyczy odnalezionych w prywatnych rzeczach innych posłów. No i najważniejszy – Scerba Michał… Pokaż się państwu, Michałku… Nie musisz się okręcać… Dobrze, to się okręć i usiądź! Z kim ja muszę protestować… Michał jest już z nami. Nie udało nam się, co prawda, wkręcić go z powrotem na 33. posiedzenie, ale na 34. już był i dzielnie milczał. Także wtedy, gdy przez milczącą aklamację potwierdziliśmy swój udział w posiedzeniu 34., którego według nas nie było, gdyż miało to być jedynie wznowienie posiedzenia 33… Zostawmy tę matematykę.

A wiec – wygraliśmy. Z poczuciem dobrze wykonanego obowiązku możemy dziś śmiało pomaszerować do naszych domów, na spóźnione Wigilie, jeśli komuś coś zostało, albo bale sylwestrowe, które są teraz tanie jak barszcz. Pytacie, co dalej? Odpowiadamy: inne formy protestu. Po pierwsze: blokujcie, co tylko się da. Sklepy, zakłady pracy, przejścia dla pieszych, szpitale, przedszkola. Nie pozwólcie pobrać ani jednej złotówki z programu „500+”. Dziś nasz nieoceniony red. Sobieniowski przekonywał w „Faktach”, że można je wypłacać nawet na podstawie prowizorium budżetowego. Wyobrażacie sobie, jak wyglądałyby jego pełne napięcia materiały z terenu, gdyby władza tego budżetu jednak nie uchwaliła? Było blisko.

Swoją drogą, to trzeba dziś powiedzieć otwarcie – nie warto było aż tak bronić praw dziennikarzy do swobodnego szlajania się na Wiejskiej. Dziś wielu z nich, chcąc, nie chcąc, musiało zadać nam kilka pytań, bo nie byli w stanie nadążyć za szybszymi od światła zmianami narracji. I te zacięte twarze! To rozczarowanie w oczach, że zwijany cały ten majdan i kończymy imprezę. Zamiast gratulacji, uścisków i szampana - mowa nienawiści. „Przegraliście” – powiedziała nawet redaktor Kolenda-Zaleska, gdy okazało się, że Kukiz nie pozwoli jej włożyć sobie w usta słów o nielegalności budżetu. Nie przejmujmy się tym. Jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie. Jeszcze tu, k…, wrócimy. Z Olem.