Siłą czarnych marszy miała być ich apolityczność, otwartość i  protest w tzw. słusznej sprawie. Ale czy tak jest w istocie? Spójrzmy na faktyczne intencje organizatorów czarnego protestu. O co chodzi Marcie Lempart i spółce z Ogólnopolskiego Komitetu Inicjatywnego Strajku Kobiet? Czy na pewno o „prawa kobiet”?

Intencje widać po hasłach planowanego na 24 października protestu. Aborcji na sztandarach nie ma. Obok nieokreślonego „NIE dla pogardy i przemocy wobec kobiet”, pod którym równie dobrze mogłyby się podpisać prolajferki i mitycznego na lewicy zaangażowania Kościoła w życie społeczne pojawia się bieżąca polityka. Bo co się nie podoba organizatorom czarnego protestu? Nie podobają się… planowane zmiany w edukacji. Tak, tak, zmiany w edukacji.

Niewątpliwie dotychczasowym sukcesem czarnego protestu była jego oddolność. Zdjęcia czarnych uczennic, pielęgniarek, miniprotestów w małych miejscowościach obiegły media. Dziś te osoby mają prawo czuć się oszukane. Bo co ma wspólnego aborcja z wygaszaniem gimnazjów, a prawa kobiet z dodatkowymi lekcjami historii? Tylko czekać aż czarne marsze wezmą w obronę Caracale. Innymi słowy Lempart i spółce – nazwijmy rzecz po imieniu – chodzi o bieżącą politykę. Awantura ma gonić awanturę. Nic ponadto. Gdybym miał się pokusić o ocenę napisałbym, że to taki ciąg dalszy niknącego KOD-u.

I pytanie na koniec: czy większość z 98 tys. protestujących trzy tygodnie temu kobiet na to pójdzie? Wątpliwe.