Przed domem Kaczyńskiego była na tyle mała grupa, że trudno sobie wyobrazić, aby demonstracja wyrwała się spod kontroli i aby były w niej przypadkowe osoby. Jeśli zatem mieliśmy kolejną porcję transparentów o „kurduplu” (bo przecież z wyglądu można się naśmiewać, o ile chodzi o osoby niesłuszne) oraz takie jakby więcej dowcipne, z których mój ulubiony to „Kaczyński Jarek, władca szparek” – to oznacza, że pani Dryjańska i jej koleżanki feministki same zrzekły się ochrony, gwarantowanej przez powszechnie obowiązujące zasady kultury i szacunku wobec kobiet. Po prostu – postawiły się poza naszą cywilizacją. Nie tylko z powodu transparentów, rzecz jasna, ale z powodu całokształtu.

Nieodmiennie w takich momentach staje mi przed oczami jedna z bardziej znanych scen z „Dnia świra”, ta z pociągu:

-– Czy byłby pan tak uprzejmy i pomógł mi zdjąć bagaże?

-– Nie!

-– Słucham?!

-– Po prostu nie! Mi kto pomaga?

-– Jest pan mężczyzną chyba?

-– Ale ja jestem za pełnym równouprawnieniem kobiet. Gorącym zwolennikiem jestem!