Bardzo cierpiała też na niemożność wygadania się była minister sportu Joanna Mucha. Od Moniki Wielichowskiej różni ją to, że publiczne mówienie sprawia jej autentyczną radość. Z tego powodu jest po prostu szczęśliwa. A przy okazji może spełnić swoje aktorskie marzenia, więc zakłada specjalne kostiumy (szczerze mówić trochę za często w stylu emo, choć chyba już nie jest nastolatką), ćwiczy różne formy dramatyczne (chyba nadużywając melodeklamacji) oraz posługuje się różnymi rekwizytami (ostatnio nie wiadomo dlaczego – męskim parasolem w stanie spoczynku). I okazało się, że w odpowiednim przebraniu i z rekwizytem w ręku doznaje po prostu ekstazy. I to jest naprawdę urocze, gdyż stachanowski entuzjazm Moniki Wielichowskiej wygląda przy tym oschle i zbyt komsomolsko. Ponieważ Grzegorz Schetyna niemiły jest tylko wobec takich ludzi jak Jacek Protasiewicz czy Michał Kamiński, pozwala posłankom Wielichowskiej oraz Musze mówić do woli, czyli jednej przeżywać ekstazę, a drugiej nieustannie być na jakimś apelu, akademii, warcie czy wachcie. Ale najważniejsze jest to, że obie panie posłanki są w ten sposób bardzo szczęśliwe.

Skąd zatem okrucieństwo Grzegorza Schetyny, skoro u posłanki Muchy mamy ekstazę, a u posłanki Wielichowskiej spełnienie komsomolskiej służbistki? Okrucieństwo Grzegorza Schetyny polega na tym, że wprawdzie panie posłanki są szczęśliwe i spełnione, ale ich pojawienie się wywołuje wyjątkową wesołość, żeby nie powiedzieć – niezdrowy rechot. Panie są może i szczęśliwe, ale coraz bardziej widać, że ekstaza przenosi je w inny wymiar, gdzieś daleko w kosmos. A co jeśli spadną z tych wysokości do prozy życia, czyli poprzedniego stanu, gdy nie były tak pobudzone i oratorsko czynne? Przecież będą cierpieć podwójnie. No i ludzie ich nie rozumieją, robiąc sobie żarty. A przecież nie chodzi o to, żeby partia tak zasłużona i tak wiązana z nadziejami na lepsze jutro jak PO kojarzyła się z jakimiś śmichami chichami. Domyślam się, że przewodniczący Schetyna chciałby oddanym posłankom nieba przychylić, ale pozwalając im tyle mówić, i to bardzo ekspresyjnie, może jednak robić im krzywdę, a przy okazji całej partii. A przecież cała Polska, Europa i świat czekają na to, aż PO wyzwoli wszystkich z pisowskiej niewoli. To wielkie zadanie może być utrudnione, gdy bardzo oddane posłanki typu Joanny Muchy i Moniki Wielichowskiej będą się bardzo starać, a nieczuła tłuszcza zrobi sobie z tego jakieś jaja – jak ujęłaby to była wicepremier Elżbieta Bieńkowska. Dlatego apeluję do Grzegorza Schetyny, żeby dla dobra swojej partii, Polski, Europy i świata przestał być taki uczynny i wyrozumiały dla posłanek Muchy i Wielichowskiej, bo mu spartolą nadrzędne zadanie emancypacyjne. Oczywiście spartolą nieświadomie, bowiem ich szczere zaangażowanie wywołujące ekstazę zasługuje na uznanie, choć niektórzy robią sobie z tego jaja. Ale wiadomo, „to nie ludzie, to wilki”.