We wspomnianym tekście „Polityki” dostaje się nawet Dariuszowi Rosiakowi - człowiekowi niekojarzonemu przecież z PiS czy prawicą - za to, że śmiał powiedzieć zdanie: „To, iż ktoś sądzi, że film „Smoleńsk” mówi nie prawdę, znaczy tylko tyle, że ktoś sądzi, że ten film mówi nieprawdę”. Bo przecież powinien się oburzyć, potępić w czambuł, wyśmiać, w najgorszym razie pogardliwie przemilczeć. To naprawdę teatr absurdu, a nie dozwolona i potrzebna krytyka władzy.

Ostatecznym celem dzisiejszej władzy jest wykreowanie „normalnego Polaka”, dającego siłę i władzę PiS. Ma to być żyjący w tradycyjnej rodzinie dobry katolik-parafianin, przyjmujący pisowski opis historii, nieufny wobec obcych, multikulturowych nowinek, wynalazków typu gender. To swojski sarmata goniący islamistów, lewactwo, gejów, KODerastów, tolerancjonizm, Brukselę i poprawność polityczną. Dumny z całej przeszłości narodu duchowy potomek żołnierzy wyklętych, wierzący, że Smoleńsk, Jedwabne, Kielce to sprawy co najmniej niewyjaśnione, a Polska jest generalnie krzywdzona przez zmowy i spiski

— piszą Janicki i Władyka.

Odstawiając na bok ich złośliwości, niechęć i tendencyjny opis rzeczywistości: czyż nie taka jest dziś Polska? Tolerancyjna, ale rozsądna i nieakceptująca wszystkich lewackich nowinek? Zakorzeniona w historii i dumna ze swojej tradycji, a przy tym otwarta, choć nie bezrozumnie?

A może zawsze taka była, tylko w ciągu ostatnich lat daliśmy sobie wmówić, że konserwatyści są w mniejszości? Może trzeba było miesięcy, lat żmudnej organizacji, oddolnych inicjatyw, by się policzyć, wyjść z szuflady i zobaczyć, że jesteśmy u siebie i nie ma się czego wstydzić?

Trwa wielka rozgrywka, daleko wykraczająca poza standardowe partyjne działania, oficjalne konwencje, kongresy, zwłaszcza tzw. dokumenty programowe i projekty ustaw. (…) Dzisiaj toczy się totalna wojna psychologiczna, na wyniszczenie, bez litości

— alarmują autorzy „Polityki”.

To niestety prawda - z perspektywy takich środowisk jak „Polityka” to faktyczna wojna bez litości; oni miejsce dla prawicy i konserwatystów, niechby nawet umiarkowanych, widzą bowiem w jakiejś sekcie, której nikt nie traktuje poważnie. Zdają się mówić - możecie sobie krytykować, możecie modlić się w swoich kruchtach i oglądać filmy w parafialnych salkach, ale wpływu na państwo mieć nie możecie.

Jeszcze raz - trzeba rozmawiać o błędach nowej władzy, o poziomie szaleństwa w obozie prawicowym, o polityce wewnętrznej i zagranicznej. Ale to media konserwatywne nie powinny pozwolić, by grano pod batutą „Wyborczej” czy „Polityki”. Duża część tamtych środowisk - chcę wierzyć, że jednak nie cała - widzi nas w mentalnym getcie, które co prawda może istnieć na obrzeżach debaty publicznej, ale nie może mieć na nią realnego wpływu.

I to także - a może nawet głównie - jest przedmiotem dzisiejszego sporu medialno-politycznego. Warto mieć to wszystko z tyłu głowy, gdy kolejny raz, a okazji wszak nie zabraknie, będziemy załamywać ręce nad poczynaniami polityków PiS.

PS. O ciekawym wątku tej „psychologicznej wojny” pisze w najnowszym „wSieci” Piotr Zaremba - okazuje się, że i kultura jest ważnym polem tego sporu. Bo i tam prawica miała nie mieć już więcej nic do powiedzenia.

Każdego dnia napływają nowe komunikaty z tego frontu. Kultura stała się polem bitwy, a świat artystów, w każdym razie ich większości, jest zapleczem opozycji

— czytamy.

Po całość odsyłam do „wSieci”.