Po 1989 r. „Solidarność” nie odgrywała już tak istotnej roli.
Ponieważ „Solidarność” została zdradzona. Zawarto porozumienie z przeciwnikiem na zasadach bezwarunkowej kapitulacji i związek nie mógł być silny, dlatego, że przestał być związkiem zawodowym, bo organizacja, która sprzeciwia się strajkom, która przez pierwsze trzy lata po 1989 r. tłumiła wszystkie strajki.
Mówi Pan o „Solidarności”?
Tak. Sprawdziłem to, przez pierwsze trzy lata centrala drugiej „Solidarności” sprzeciwiła się organizacji wszystkich strajków, które chcieli organizować robotnicy. Nie można stawiać znaku równości między tymi dwoma organizacjami, między „Solidarnością” z początku lat osiemdziesiątych z organizacją po 1989 r. Pierwsza „Solidarność” nie była mgławicą, była bardzo konkretną i od początku opierającą się na własnych prawach organizacją. Statut przewidywał procedurę zmiany tego dokumentu. Aby organizacja zachowała prawną ciągłość, zmiany w statucie należało przeprowadzić zgodnie z tym dokumentem. Ten zapis został złamany, władze „Solidarności” nie zostały zwołane ani razu, w ich miejsce zostały powołane władze innej organizacji, która postawiła sobie jako cel ochronę rządu, na czele którego stał premier Mazowiecki. Był nazywany katolickim premierem, podczas gdy był to człowiek, którego kardynał Wyszyński nigdy nie przyjął na rozmowie, mimo że Mazowiecki godzinami wysiadywał w korytarzu przed jego kancelarią w Pałacu Prymasowskim na Miodowej. Mazowiecki poparł aresztowanie Prymasa Wyszyńskiego i zajął haniebne stanowisko w procesie biskupa Kaczmarka został uznany za katolickiego premiera. Z nieoficjalnych źródeł wiem, że Mazowiecki był zaufanym człowiekiem KC PZPR do spraw kleru, decydował, który z księży może dostać paszport. Poza statutem i uchwałami zjazdu decydującymi zasadami „Solidarności” było 21 żądań strajkowych. Pierwszy z postulatów brzmiał: „Żądamy zgody na powołanie niezależnych od partii i administracji fabrycznej wolnych związków zawodowych”. W 1989 r. i w kolejnych latach związek zawodowy utworzył rząd, czym maksymalnie uzależnił się od rządu.
Do nowego związku bardzo wielu członków „Solidarności” nie zapisało się, ponieważ widzieli zdradę i wiedzieli, że to jest zupełnie inna organizacja. Jeżeli ktoś ma wątpliwości co do mojej interpretacji, że to była zupełnie inna organizacja, przytoczę na dowód słowa Wałęsy z tzw. debaty z Miodowiczem, który wtedy powiedział: „Nowa Solidarność będzie zupełnie inna niż ta w 1981 r. Do nowej Solidarności wejdą zupełnie nowi ludzie, którzy zgodzą się pracować za miskę zupy”. Była to jednoznaczna deklaracja, że będzie zupełnie nowy związek i nie będzie w nim demokratycznych wyborów. Ludzie słuchali tych słów przed telewizorem i cieszyli się, że Wałęsa wypadł lepiej od Miodowicza, nie zwrócili jednak uwagi na to, co powiedział. Debata z Miodowiczem była ustawką po to, żeby Wałęsa mógł publicznie powiedzieć, że „Solidarność” nie zostanie przywrócona, ale w jej miejsce powstanie nowa organizacja z nowymi celami, nowymi ludźmi i nowym sposobem działania.
Wałęsa starszy, że zorganizuje ludzi i będzie walczył z rządem. Co Pan sądzi o tych słowach?
Słowa zdrajcy i tajnego współpracownika SB mogę skomentować w jeden sposób: Powiedział, co mu kazali.
Rozmawiał Tomasz Plaskota
„Historia przyznała nam rację. Joanna i Andrzej Gwiazdowie” - Agnieszka Niewińska, Remigiusz Okraska.
Wciągająca, bardzo osobista opowieść Joanny i Andrzeja Gwiazdów – architektów Sierpnia ‘80 i współtwórców „Solidarności”. Książka do kupienia „wSklepiku.pl”.
Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.
Po 1989 r. „Solidarność” nie odgrywała już tak istotnej roli.
Ponieważ „Solidarność” została zdradzona. Zawarto porozumienie z przeciwnikiem na zasadach bezwarunkowej kapitulacji i związek nie mógł być silny, dlatego, że przestał być związkiem zawodowym, bo organizacja, która sprzeciwia się strajkom, która przez pierwsze trzy lata po 1989 r. tłumiła wszystkie strajki.
Mówi Pan o „Solidarności”?
Tak. Sprawdziłem to, przez pierwsze trzy lata centrala drugiej „Solidarności” sprzeciwiła się organizacji wszystkich strajków, które chcieli organizować robotnicy. Nie można stawiać znaku równości między tymi dwoma organizacjami, między „Solidarnością” z początku lat osiemdziesiątych z organizacją po 1989 r. Pierwsza „Solidarność” nie była mgławicą, była bardzo konkretną i od początku opierającą się na własnych prawach organizacją. Statut przewidywał procedurę zmiany tego dokumentu. Aby organizacja zachowała prawną ciągłość, zmiany w statucie należało przeprowadzić zgodnie z tym dokumentem. Ten zapis został złamany, władze „Solidarności” nie zostały zwołane ani razu, w ich miejsce zostały powołane władze innej organizacji, która postawiła sobie jako cel ochronę rządu, na czele którego stał premier Mazowiecki. Był nazywany katolickim premierem, podczas gdy był to człowiek, którego kardynał Wyszyński nigdy nie przyjął na rozmowie, mimo że Mazowiecki godzinami wysiadywał w korytarzu przed jego kancelarią w Pałacu Prymasowskim na Miodowej. Mazowiecki poparł aresztowanie Prymasa Wyszyńskiego i zajął haniebne stanowisko w procesie biskupa Kaczmarka został uznany za katolickiego premiera. Z nieoficjalnych źródeł wiem, że Mazowiecki był zaufanym człowiekiem KC PZPR do spraw kleru, decydował, który z księży może dostać paszport. Poza statutem i uchwałami zjazdu decydującymi zasadami „Solidarności” było 21 żądań strajkowych. Pierwszy z postulatów brzmiał: „Żądamy zgody na powołanie niezależnych od partii i administracji fabrycznej wolnych związków zawodowych”. W 1989 r. i w kolejnych latach związek zawodowy utworzył rząd, czym maksymalnie uzależnił się od rządu.
Do nowego związku bardzo wielu członków „Solidarności” nie zapisało się, ponieważ widzieli zdradę i wiedzieli, że to jest zupełnie inna organizacja. Jeżeli ktoś ma wątpliwości co do mojej interpretacji, że to była zupełnie inna organizacja, przytoczę na dowód słowa Wałęsy z tzw. debaty z Miodowiczem, który wtedy powiedział: „Nowa Solidarność będzie zupełnie inna niż ta w 1981 r. Do nowej Solidarności wejdą zupełnie nowi ludzie, którzy zgodzą się pracować za miskę zupy”. Była to jednoznaczna deklaracja, że będzie zupełnie nowy związek i nie będzie w nim demokratycznych wyborów. Ludzie słuchali tych słów przed telewizorem i cieszyli się, że Wałęsa wypadł lepiej od Miodowicza, nie zwrócili jednak uwagi na to, co powiedział. Debata z Miodowiczem była ustawką po to, żeby Wałęsa mógł publicznie powiedzieć, że „Solidarność” nie zostanie przywrócona, ale w jej miejsce powstanie nowa organizacja z nowymi celami, nowymi ludźmi i nowym sposobem działania.
Wałęsa starszy, że zorganizuje ludzi i będzie walczył z rządem. Co Pan sądzi o tych słowach?
Słowa zdrajcy i tajnego współpracownika SB mogę skomentować w jeden sposób: Powiedział, co mu kazali.
Rozmawiał Tomasz Plaskota
„Historia przyznała nam rację. Joanna i Andrzej Gwiazdowie” - Agnieszka Niewińska, Remigiusz Okraska.
Wciągająca, bardzo osobista opowieść Joanny i Andrzeja Gwiazdów – architektów Sierpnia ‘80 i współtwórców „Solidarności”. Książka do kupienia „wSklepiku.pl”.
Strona 2 z 2
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/polityka/306690-andrzej-gwiazda-o-walesie-slowa-zdrajcy-i-tajnego-wspolpracownika-sb-moge-skomentowac-w-jeden-sposob-powiedzial-co-mu-kazali-nasz-wywiad?strona=2
