Opozycja wobec rządu PiS jest na tyle niekontaktowa, że jej protektorzy mają trudności z manipulacją

Sponsorzy medialni oraz przewodnicy ideowi, zwłaszcza ci mniej oddaleni od rzeczywistości, usiłują poskładać opozycję parlamentarną i pozaparlamentarną w jedną drużynę. Sroczyński, Sierakowski czy Wielowieyska wychodzą ze skóry, przemawiając do rozumu Schetynie, Kijowskiemu i Petru.

Ale co zrobić, skoro każdy z nich chce być jak jedna pięść? Górę bierze opcja zapiekłej negacji spod znaku Niesiołowskiego. Ton nadają wściekły Lis, obsceniczny Hartman i fanatyczny Smolar. Próżny trud i syzyfowa robota tych mniej zacietrzewionych, ale bynajmniej nie ze względu na różnice programowe lub ideowe.

Bo mówiąc bez ogródek chodzi o to, że w sensie politycznym każdy z wyżej wymienionych liderów opozycji cierpi na syndrom przysłowiowego rycerza – zakuty łeb. Jakiś rozgoryczony przeciwnik PiS widzi tę kwestię na podobieństwo niemalże kwadratury koła:

Strasznie ciężko jest demonstrować przeciwko tej władzy, bo opozycja jest po prostu beznadziejna.

I ma rację, gdyż nie ma tam nawet śladu nowego pomysłu, nie wspominając już o  pomyślunku.

Co bowiem przeciwstawia programowi PiS Platforma? To samo, co robiła, gdy była u władzy – jeszcze więcej propagandowego antypisu. A co proponuje Nowoczesna? Jeszcze więcej neoliberalnego bezhołowia w gospodarce i jeszcze mniej państwa w państwie, czyli faktycznie jeszcze więcej tego, co praktykowała Platforma w latach 2007-20015. A wszyscy razem, łącznie z KOD-em, w obliczu koszmarnego kryzysu w Europie krzyczą o jeszcze więcej Europy w Unii Europejskiej, co już zakrawa na jakiś obłęd.

PiS mówi do ludzi o szkodliwości mechanizmów rynkowych w służbie zdrowia, a Smolar bredzi o obronie „wartości demokratycznych”. Ludzi nie stać na bilet miesięczny dla dziecka, żeby dojechało do szkoły, a Rzepliński im odpowiada, że Trybunał Konstytucyjny jest najważniejszy. Polski rząd podwyższa płacę minimalną i zapowiada program Mieszkanie+, a Petru jedzie do Brukseli spiskować przeciwko polskiemu rządowi. Kijowski zbiera sto tysięcy podpisów pod obywatelskim projektem ustawy, a potem namawia swoich partyjnych kolesi z Sejmu, żeby głosowali przeciwko obywatelskiemu projektowi. Błazeństwo goni kretyństwo i kabotyństwem pogania.

Biedny Sierakowski z Krytyki Politycznej miota się w odstępie kilku dni od przepowiedni, że „władza PiS zbankrutuje w ciągu dwóch lat” (Newsweek) do proroctw, że „PiS zdelegitymizuje i skompromituje III RP” na zawsze (TOK FM). Gazeta Wyborcza utrzymuje, że walczy z hejtem i zaprasza do pisania felietonów posła Niesiołowskiego - twarz skrajnie brutalnej nagonki na PiS. Schetyna deklaruje totalną postawę Platformy w opozycji i jednocześnie wyznaje, że tej partii nie można „twardo poprowadzić”.

Jeszcze za poprzedniej władzy pewna pani profesor wypowiedziała doniosłe zdanie w kontekście prezydentury Bronisława Komorowskiego:

Ta władza jest na tyle niekontaktowa, że nawet manipulować nią nie można.

Ten problem dotyka obecnie środowiska zgrupowane wokół Gazety Wyborczej, lecz tym razem w kontekście opozycji, która jest nieprzemakalna na doświadczenie. Obecni liderzy opozycji przeciwko PiS niczego się nie nauczyli ani nie przyjęli do wiadomości z ośmiu lat poprzednich rządów i klęski wyborczej. Nasi kieszonkowi Bourbonowie, można powiedzieć.

To już nie jest przejściowy chaos w obozie byłej władzy po przegranej w wyborach ani smuta z powodu odcięcia od przysłowiowego koryta. To jest rezultat przeświadczenia w obozie opozycji, że w przewidywalnej perspektywie nie ma sposobu na odzyskanie władzy. Paniczne przekonanie, że PiS zaorał III RP i przeorał świadomość Polaków. To jest pomieszanie zmysłów połączone z brakiem pomysłów. Poplątanie celów i środków. Oby trwało jak najdłużej, bo co złe dla III RP, to dobre dla Polski.