Kiedy mówi się o nich, że to inna kultura, mają pretensje. Ale fakty sprawiają, że inaczej mówić się po prostu nie da. Oto Katarzyna Kukieła, działaczka KOD i współwłaścicielka hotelu Wentzl w Krakowie gościła prezydenta Andrzeja Dudę i kilku amerykańskich senatorów. Każdy przedsiębiorca byłby wniebowzięty, bo to znakomita promocja. Ale nie pani Kukieła, która na „fejsiku” nawrzucała prezydentowi, że śmiał przyjść do restauracji w jej hotelu, miał „zadowoloną minę” i najwidoczniej smakowało mu jedzenie z jej „koryta”. I pochwaliła się jak to walczy o demokrację na demonstracjach KOD. Tym samym już chyba wiemy, skąd pod krakowskim hotelem wzięła się grupka demonstrantów KOD witająca prezydenta Dudę i jego amerykańskich gości. I tym samym już wiemy, dlaczego pani Kukieła uważa za kulturalne, grzeczne i na miejscu chamskie impertynencje wobec swoich gości, szczególnie gdy chodzi o prezydenta RP podejmującego amerykańskich senatorów. Przyznam, że nie znam podobnego przypadku w historii hotelarstwa i restauratorstwa. W cywilizowanym świecie tak oryginalna gościnność, kultura i dyskrecja, będące przecież podstawą powodzenia w hotelarstwie i restauratorstwie, byłyby biznesowym samobójstwem, powodem infamii i przez dekady przykładem w podręcznikach, na kursach i szkoleniach, który studiowaliby adepci w tych dziedzinach.

Gdy wpis pani Kukieły zamieściłem na Twitterze, odezwała się do mnie wiceprezes Polskiego Stronnictwa Ludowego, posłanka Urszula Pasławska. I uznała, że wytknięcie współwłaścicielce hotelu zachowania rodem z innej kultury jest zamachem na uzasadnioną krytykę administracji rządowej, która to uzasadniona krytyka przecież nie podlega żadnej ustawie. Nie podlega i nigdy nie powinna podlegać, ale normalnych ludzi obowiązuje elementarna kultura, a hotelarza dyskrecja i choćby odrobina ogłady. Pochwalanie takiej „buraczanej” kultury i jej obrona to wchodzenie na poziom tej kultury. Zaraz też wyczyn pani Kukieły rozreklamowała na Twitterze pani europosłanka Róża Maria Barbara Gräfin von Thun und Hohenstein z Platformy Obywatelskiej.

Wizytówka pani posłanki PO wyraźnie wskazuje jej arystokratyczny status. A przekazanie mądrości pani Kukieły w takiej formie, jak gdyby grafini Thun und Hohenstein w pełni się z nimi utożsamiała, rzuca nowe światło na arystokratyzm, jeśli nie ten formalny, to co najmniej ten odnoszący się do ducha. Zaiste mamy do czynienia z zupełnie nowym pojmowaniem arystokracji i kultury, i na pewno jest to arystokracja nowego typu oraz całkiem inna kultura.

Incydent z krakowską hotelarką i jednocześnie działaczką KOD nałożył się na kolejne przejawy innej kultury. W jej ramach przewodniczący PO Grzegorz Schetyna pojechał do Brukseli organizować bratnią pomoc przeciwko Polsce. Powód? Rządy Prawa i Sprawiedliwości. W ramach innej kultury poseł PO Stefan Niesiołowski apelował do Zachodu o objęcie Polski sankcjami, a posłanka Julia Pitera (wspierana przez grafinię Thun und Hohenstein) występowała przeciwko Januszowi Wojciechowskiemu jako kandydatowi Polski do Europejskiego Trybunału Obrachunkowego. Zgodnie z zasadami innej kultury Radosław Sikorski i Eugeniusz Smolar nie byli w stanie ukryć radości z niepotwierdzonych i wydumanych plotek o tym, iż prezydent Andrzej Duda celowo i „karnie” nie zostanie przyjęty przez Baracka Obamę podczas zbliżającej się wizyty w USA. Także w ramach innej kultury artystki filmowe rechotały z „innokulturowych” żarcików Macieja Stuhra na temat wypadku prezydenta Dudy, katastrofy smoleńskiej i żołnierzy wyklętych.

Tak, istnieje coś takiego w Polsce jak inna kultura. I nie jest to na pewno kontrkultura czy kultura alternatywna. To po prostu zwykłe buractwo i najzwyklejszy brak kultury oraz zasad, czyli chamstwo. Kryje się za tym nie tylko postępujące zdziczenie wynikające z potrzeb walki politycznej, ale też odchodzenie od pewnego kanonu kulturowego, który zawsze cechował przynajmniej polską inteligencję. Równanie do buraka (symbolicznego) stało się znakiem odchodzenia od tego kanonu. A najgorsze i jednocześnie najzabawniejsze w tym wszystkim jest to, że zainteresowani tego procesu własnego „buraczenia” kompletnie nie zauważają. A nawet jeśli zauważają, natychmiast tworzą uzasadnienia dla niego jako szczytowego wykwitu wyrafinowania. I tak inna kultura tworzy całkiem inną arystokrację. I nie dzieje się to w czasach doktrynalnie plebejskiej komuny, co ten proces czyni jeszcze bardziej zastanawiającym.

---

Świąteczne wydanie tygodnika „wSieci” - aż 132 strony! W tym dodatek - „Plejada gwiazd starego kina”.

Największy konserwatywny tygodnik opinii w Polsce w sprzedaży od 21 marca. Kup koniecznie!