Gdyby sędziowie Trybunału Konstytucyjnego naprawdę szanowali państwo i demokrację, to nie mielibyśmy konstytucyjnego kryzysu...

Tacy sędziowie bowiem nie popadają w rażący konflikt interesu publicznego z prywatnym, jakim jest lukratywna posada w zderzeniu z kryzysem państwa, wywołanym uporczywym trwaniem na tej posadzie. Nie tolerują w swoim gronie prezesa na usługach partii politycznej.

Pozostawanie poza wszelkim podejrzeniem powinno być ich naczelną zasadą i warunkiem sine qua non ich obecności w TK. Tymczasem tak nie jest w przypadku większości obecnych sędziów.

Jeśli są autorytetami w swojej dziedzinie, to dlaczego kurczowo trzymają się stołków w TK? Skoro przedkładają dobro państwa nad swoje kariery, to dlaczego uparcie tkwią w centrum zamieszania? Jak pogodzić sędziowską niezawisłość z pisaniem przez sędziów ustawy pod dyktando polityków? Czy ekspercka renoma sędziów nie została ośmieszona w momencie, gdy ocenili jako niekonstytucyjną ustawę, którą sami napisali? Czy to nie jest dyskwalifikacja moralna, jeśli milczeli przez wiele miesięcy, mając świadomość niekonstytucyjności ustawy?

Sędziowie Trybunału Konstytucyjnego, wszyscy razem i każdy z osobna, posiadają złoty środek na rozwiązanie obecnego kryzysu. Jednym pociągnięciem, jednym ruchem mogą doprowadzić do przełomu. O ile prawdą jest to, że są niezawiśli od polityki i niezależni od partii politycznych; jeśli leży im na sercu demokracja, a nie prywata i wybujała ambicja; gdy zachowali odrobinę honoru i szacunku dla siebie to wszyscy, jak jeden mąż powinni podać się do dymisji, zrezygnować z zasiadania w Trybunale Konstytucyjnym.

Zostanie wtedy otwarta droga dla nowego rozdania, które będzie choćby w przybliżeniu odzwierciedlało układ sił w obecnym parlamencie, to wszyscy razem i każdy z osobna powinni zgłosić taką gotowość. Jeśli naprawdę zależy im na rozwiązaniu kryzysu, jeśli nie są politycznymi graczami, lecz patriotami, jeśli szanują państwo, prawo i praworządność…