Gdzie byłeś kiedy zapadały wołające o pomstę do nieba wyroki w sprawach Jarosława Marka Rymkiewicza, Ewy Stankiewicz, Adama Słomki, Mariusza Kamińskiego?

Tylu innych. Nie interesował Cię wtedy stan polskiego sądownictwa, bo czułeś wsparcie Pani Premier Na-Metr-Głęboko z Prezydentem RP Bronisławem Komorowskim wiodącym do boju łowców wszystkiego, co wpadało pod rękę od „Gęsiarki” poczynając?

Konferowałeś może Senatorze Rulewski sprawy tych wyroków z Arystydem polskiego wymiaru sprawiedliwości Profesorem Zollem? Czy też raczej analizowałeś niesłuszne oskarżenia nieżyjącego Szechtera o współpracę z bolszewicką Rosją? Zaczytany byłeś też może w gwiazdy polskiego dziennikarstwa od Wielowieyskiej, Kublik, po Czuchnowskiego i Olejnik, kiedy w imię prawa paczono prawdę jednocześnie obrzucając polskich uczonych rozsianych po świecie od Wiesława Biniendy, po profesora Nowaczyka i Grzegorza Szuladzińskiego poczynając, a na przywódcach Polonii kończąc?

No i w tej najważniejszej sprawie też Twój Senatorze głos był niesłyszalny.

Tu nie chodzi już o sędziów w rodzaju Krystyny Gromek, Anny Ptaszek, Igora Tulei, Waldemara Zurka, czy Wojciecha Łączewskiego. Tu chodzi o uwikłanie tak wielu w sprawę, która nie jest nawet, jak powiada Antoni Macierewicz, sprawą jedynie polskiego honoru, ale także polskiej racji stanu. Chodzi o to, co wydarzyło się po tragedii w Smoleńsku 2010 roku. A stało się to z Panów milczącym przyzwoleniem. Społeczeństwo od lat odcinane od tlenu, ulegało zaczadzeniu z powodu takich jak Pan Senatorze, czy Pański wspólnik w tym zaniechaniu, profesor Zoll. Dlaczego nie weźmiecie przykładu z takich, jak sędzia Trybunału Konstytucyjnego w stanie spoczynku Wiesław Johann? Wtedy porównywanie tego, co dzieje się z trybunałem nie będzie Panowie nadużyciem, ani politycznie motywowaną hucbą.