Koniec michnikowej dulszczyzny. "Ostatnie wybory budzą nadzieje, że kończy się wpływ pedagogiki wstydu na Polaków"

A co sobie o nas Europa pomyśli?! Wstyd na całą Europę! – takich połajanek słuchamy od 26 lat. W ten sposób salon III RP usiłuje rozpalić i tak silny w Polakach kompleks niższości, wyrastający z pragnienia „europeizacji” tak skądinąd uzasadnionego w PRL. Co zabawne odwołują się do niego także ci, którzy wówczas zajmowali się jedynie tym, co o nich pomyśli Moskwa. Liderzy III RP, którzy mieli dobrą prasę w UE, zwłaszcza, że deklarowali „płynięcie w głównym nurcie” czyli uległość wobec kontynentalnych potęg, liczyć mogli na dobre słowo, a nawet życzliwe poklepanie po karku ze strony swoich mocodawców. Ci sami skłonni byli piętnować każdy przejaw podmiotowej postawy ze strony państwa, które miało przecież być ich satelitą.

Taki stan rzeczy powodował także, że większość zagranicznych korespondentów zesłana do Warszawy, całą swoją wiedzę na temat naszego kraju czerpała ze stron organu Michnika niekiedy wspomagając ją dodatkowymi opiniami autorów zamieszczonych w nim artykułów. Spotkanie z owymi korespondentami było o tyle frapujące, że dysponowali oni pełną wiedzą na temat wszelkich spraw naszego kraju spraw, której w niczym nie mąciła ich znajomość.

Bezrefleksyjne zawstydzanie Polaków tym, co na ich temat powiedzą europejscy wielmoże zadziwiać musi bezrefleksyjnością. W tym kontekście obawy pani Dulskiej na temat tego, co pomyślą sobie sąsiedzi, wydaje się postawą głęboko umotywowaną.

Ostatnie wybory budzą nadzieje, że kończy się wpływ pedagogiki wstydu na Polaków. To, że nie zrozumieli tego propagandyści Michnika nie powinno dziwić. Wydaje się jednak, że nadszedł czas, aby okrzyk: wstyd na Europę! – kompromitował jego autora u średnio nawet rozgarniętego odbiorcy. Zrozumieliśmy absurd redukcji ad Hitlerum, powinniśmy pojąć wreszcie idiotyzm straszenia nas (wyimaginowaną) opinią Europy.