Izrael w którego interesie jest destabilizacja Syrii (Assad, irańska/libańska Hezbollah), tak jak Libii, czy Iraku, pomagał jak mógł rebeliantom ewakuując nawet rannych do swoich szpitali, teraz nie może przełknąć zdecydowanego palestyńskiego parcia (ONZ) do utworzenia własnego państwa. Putin z jednej strony widziany jest jako zbawca Assada, z drugiej jako akuszerka rodzącej się irańskiej potęgi, no i magik odsłaniający hipokryzję i lenistwo Obamy w zwalczaniu krwawego ISIS. Oczywiście w pierwszym rzędzie Putin dba o zabezpieczenie i rozszerzenie swoich własnych interesów w Syrii, a przez to na całym Bliskim Wschodzie. Na dziś Putin wyrasta na twardego faceta, partnera na którego w razie kłopotów sojusznicy mogą zawsze liczyć w przeciwieństwie do Ameryki kierowanej przez Obamę.
Komentatorzy wskazują, że prawdziwymi motywami angażowania się stron w wojnę w Syrii są projekty budowy katarskiego rurociągu gazu ziemnego przechodzącego przez Syrię do Turcji. Nie bez znaczenia jest też odkrycie na wodach terytorialnych Syrii (przy rosyjskiej bazie marynarki wojennej w Tartusie) olbrzymich złóż gazu ziemnego. Tak więc obecność sił rosyjskich ma służyć powstrzymaniu konkurencji wobec Gazpromu i Nordstream. Oczywiście nie zapominajmy, że Rosja reżimowi Assada od lat dostarcza ponad 90% sprzętu i uzbrojenia. Zastanawia silne zaangażowanie się po stronie ekspansji Putina rosyjskiej cerkwi wprost nawołującej do „świętej wojny”. W Rosji, w sytuacji wyciszenia wojny na Ukrainie, media kreują Putina na syryjskiego „Supermana”. Wypada tylko mieć nadzieję, że nie dojdzie do militarnego nieporozumienia między stronami „pomagającymi” poprawić sytuację w Syrii…
Jak wspomniałem wyżej w kłopotach są sąsiadujące kraje sunnickie i Izrael, zagrożone przez odradzające się mocarstwo szyickie, kojarzone geograficznie i historycznie ze starożytnym Babilonem, a obejmujące dziś Iran i poważną część Iraku i ciążące w stronę Syrii. Czy państwa te nie spróbują dokonać dyplomatycznej wolty i wobec niezdecydowania Obamy, nie zapukają do drzwi Putina? Przypomnijmy sobie woltę egipskiego prezydenta Abdela al-Sisi, który będąc dyskryminowany przez Obamę za odsunięcie od władzy Muzułmańskich Braci, właśnie zapukał do Moskwy.
O co w tym wszystkim może chodzić Barackowi Husseinowi Obamie? Koła konserwatywne w USA zarzucają mu słusznie, że to on winien jest turbulencji w Iraku z powodu naiwnego wycofania wszystkich amerykańskich oddziałów z tego kraju, co doprowadziło do wewnętrznych walk, ale i wejścia w powstałą próżnię ajatollahów z Iranu. Inni mówią wprost, że Obama nigdy nie przestał być muzułmaninem (uczęszczał do madrasy w Indonezji, obydwaj ojcowie byli muzułmanami) i przez swoją najbliższą współpracownicę i doradczynię, urodzoną w Iranie Valerie Jarrett, kieruje się niejasnymi motywami. Inni jego krytycy bardziej otwarcie mówią o tym, że wychowany w komunistycznym otoczeniu, radykalny marksista, o antykolonialnych poglądach wprost nienawidzi Ameryki na której czele stoi… Przypominają jego wrażenia z kontaktu z Europą w 1982 r kiedy to podzielił się refleksją, że nie był zachwycony jej bogactwem i obfitością ponieważ uważał, że wszystko to pochodziło z rabunku ludów Afryki i innych kontynentów…
Krytycy nie zapominają też, że zaraz po objęciu prezydentury nakazał usunąć ze swojego gabinetu popiersie „kolonizatora” premiera W. Churchilla. Wiadomym jest, że Obama z dezaprobatą odnosi się do dominującej roli USA na arenie światowej i jego celem jest doprowadzenie do zwiększenia roli innych państw na arenie międzynarodowej. Jednym z tych państw jest putinowska Rosja, pamiętamy jak pod koniec swojej I kadencji wyznał ówczesnemu prezydentowi D. Miedwiediewowi: „przekaż Wladimirowi, że po wyborach będę bardziej elastyczny”. Więc jest…
Nie zapominajmy, że polityczna kariera Obamy przebiegała od początku (senator stanowy w Illinois) pod czułym okiem globalisty i finansisty giełdowego, miliardera George Sorosa i innych chłopców z Wall Street, którzy znakomicie prowadzili go przez wyborcze zasadzki, aż do prezydentury. Dziś wiemy, że przybywające do Europy hordy młodych często roszczeniowo nastawionych mężczyzn wyposażone są w książeczki z mapkami i punktami kontaktowymi rzekomo dostarczonymi przez fundację Sorosa…
Rosyjskie samoloty bojowe naruszyły (już dwukrotnie) przestrzeń powietrzną Turcji członka NATO, co spotkało się z jej protestem i ostrzeżeniem. Podobne ostrzeżenie wystosowało NATO. Czy otwarte włączenie się Putina w konflikt syryjsko-iracki doprowadzi do dalszej jego eskalacji i uwolni nowe fale islamskich uchodźców w kierunku już nie radzącej sobie z nimi Europy? Czy wskutek tego kryzysu nie rozpadnie się Unia Europejska jaką znamy? Czy i ile skorzysta na tym Polska (stałe bazy NATO)?
Czy tę pomoc przeżyje sam Bashar al-Assad, który choć ma na swoim koncie bombardowania całych dzielnic zbuntowanych miast, to jednak jest obrońcą mniejszości chrześcijańskiej i żydowskiej w Syrii?
Jakie konsekwencje przyniesie Putinowi interwencja wojskowa na Bliskim Wschodzie, czy Rosjanie zapomnieli już o swoim doświadczeniu w Afganistanie? Czy rezultatem tej interwencji nie będzie przeniesienie wojny religijnej do samej Rosji? Kto na takim zaangażowaniu Rosji najbardziej skorzysta, czy tylko Chińczycy?
Drukujesz tylko jedną stronę artykułu. Aby wydrukować wszystkie strony, kliknij w przycisk "Drukuj" znajdujący się na początku artykułu.
Izrael w którego interesie jest destabilizacja Syrii (Assad, irańska/libańska Hezbollah), tak jak Libii, czy Iraku, pomagał jak mógł rebeliantom ewakuując nawet rannych do swoich szpitali, teraz nie może przełknąć zdecydowanego palestyńskiego parcia (ONZ) do utworzenia własnego państwa. Putin z jednej strony widziany jest jako zbawca Assada, z drugiej jako akuszerka rodzącej się irańskiej potęgi, no i magik odsłaniający hipokryzję i lenistwo Obamy w zwalczaniu krwawego ISIS. Oczywiście w pierwszym rzędzie Putin dba o zabezpieczenie i rozszerzenie swoich własnych interesów w Syrii, a przez to na całym Bliskim Wschodzie. Na dziś Putin wyrasta na twardego faceta, partnera na którego w razie kłopotów sojusznicy mogą zawsze liczyć w przeciwieństwie do Ameryki kierowanej przez Obamę.
Komentatorzy wskazują, że prawdziwymi motywami angażowania się stron w wojnę w Syrii są projekty budowy katarskiego rurociągu gazu ziemnego przechodzącego przez Syrię do Turcji. Nie bez znaczenia jest też odkrycie na wodach terytorialnych Syrii (przy rosyjskiej bazie marynarki wojennej w Tartusie) olbrzymich złóż gazu ziemnego. Tak więc obecność sił rosyjskich ma służyć powstrzymaniu konkurencji wobec Gazpromu i Nordstream. Oczywiście nie zapominajmy, że Rosja reżimowi Assada od lat dostarcza ponad 90% sprzętu i uzbrojenia. Zastanawia silne zaangażowanie się po stronie ekspansji Putina rosyjskiej cerkwi wprost nawołującej do „świętej wojny”. W Rosji, w sytuacji wyciszenia wojny na Ukrainie, media kreują Putina na syryjskiego „Supermana”. Wypada tylko mieć nadzieję, że nie dojdzie do militarnego nieporozumienia między stronami „pomagającymi” poprawić sytuację w Syrii…
Jak wspomniałem wyżej w kłopotach są sąsiadujące kraje sunnickie i Izrael, zagrożone przez odradzające się mocarstwo szyickie, kojarzone geograficznie i historycznie ze starożytnym Babilonem, a obejmujące dziś Iran i poważną część Iraku i ciążące w stronę Syrii. Czy państwa te nie spróbują dokonać dyplomatycznej wolty i wobec niezdecydowania Obamy, nie zapukają do drzwi Putina? Przypomnijmy sobie woltę egipskiego prezydenta Abdela al-Sisi, który będąc dyskryminowany przez Obamę za odsunięcie od władzy Muzułmańskich Braci, właśnie zapukał do Moskwy.
O co w tym wszystkim może chodzić Barackowi Husseinowi Obamie? Koła konserwatywne w USA zarzucają mu słusznie, że to on winien jest turbulencji w Iraku z powodu naiwnego wycofania wszystkich amerykańskich oddziałów z tego kraju, co doprowadziło do wewnętrznych walk, ale i wejścia w powstałą próżnię ajatollahów z Iranu. Inni mówią wprost, że Obama nigdy nie przestał być muzułmaninem (uczęszczał do madrasy w Indonezji, obydwaj ojcowie byli muzułmanami) i przez swoją najbliższą współpracownicę i doradczynię, urodzoną w Iranie Valerie Jarrett, kieruje się niejasnymi motywami. Inni jego krytycy bardziej otwarcie mówią o tym, że wychowany w komunistycznym otoczeniu, radykalny marksista, o antykolonialnych poglądach wprost nienawidzi Ameryki na której czele stoi… Przypominają jego wrażenia z kontaktu z Europą w 1982 r kiedy to podzielił się refleksją, że nie był zachwycony jej bogactwem i obfitością ponieważ uważał, że wszystko to pochodziło z rabunku ludów Afryki i innych kontynentów…
Krytycy nie zapominają też, że zaraz po objęciu prezydentury nakazał usunąć ze swojego gabinetu popiersie „kolonizatora” premiera W. Churchilla. Wiadomym jest, że Obama z dezaprobatą odnosi się do dominującej roli USA na arenie światowej i jego celem jest doprowadzenie do zwiększenia roli innych państw na arenie międzynarodowej. Jednym z tych państw jest putinowska Rosja, pamiętamy jak pod koniec swojej I kadencji wyznał ówczesnemu prezydentowi D. Miedwiediewowi: „przekaż Wladimirowi, że po wyborach będę bardziej elastyczny”. Więc jest…
Nie zapominajmy, że polityczna kariera Obamy przebiegała od początku (senator stanowy w Illinois) pod czułym okiem globalisty i finansisty giełdowego, miliardera George Sorosa i innych chłopców z Wall Street, którzy znakomicie prowadzili go przez wyborcze zasadzki, aż do prezydentury. Dziś wiemy, że przybywające do Europy hordy młodych często roszczeniowo nastawionych mężczyzn wyposażone są w książeczki z mapkami i punktami kontaktowymi rzekomo dostarczonymi przez fundację Sorosa…
Rosyjskie samoloty bojowe naruszyły (już dwukrotnie) przestrzeń powietrzną Turcji członka NATO, co spotkało się z jej protestem i ostrzeżeniem. Podobne ostrzeżenie wystosowało NATO. Czy otwarte włączenie się Putina w konflikt syryjsko-iracki doprowadzi do dalszej jego eskalacji i uwolni nowe fale islamskich uchodźców w kierunku już nie radzącej sobie z nimi Europy? Czy wskutek tego kryzysu nie rozpadnie się Unia Europejska jaką znamy? Czy i ile skorzysta na tym Polska (stałe bazy NATO)?
Czy tę pomoc przeżyje sam Bashar al-Assad, który choć ma na swoim koncie bombardowania całych dzielnic zbuntowanych miast, to jednak jest obrońcą mniejszości chrześcijańskiej i żydowskiej w Syrii?
Jakie konsekwencje przyniesie Putinowi interwencja wojskowa na Bliskim Wschodzie, czy Rosjanie zapomnieli już o swoim doświadczeniu w Afganistanie? Czy rezultatem tej interwencji nie będzie przeniesienie wojny religijnej do samej Rosji? Kto na takim zaangażowaniu Rosji najbardziej skorzysta, czy tylko Chińczycy?
Strona 2 z 2
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/polityka/267630-putin-obama-i-syria-na-serio?strona=2
