„Odpie…pie…pie…przcie się o… o…od Ku…ku…iiza”, można rzec, parafrazując klasyka

Usłyszeć coś dobrego o Pawle Kukizie nawet w jego imieniny nie sposób. Zewsząd tylko atak, oskarżenia i słynne szukanie dziury w całym. Specjalistów kukizologów przybywa w zastraszającym tempie.

Pawłowi Kukizowi zaczęto nagle stawiać nie wiadomo jak wysoko poprzeczkę. Co więcej, każdy doskonale wie co on powinien zrobić. Każdy czuje się powołany by recenzować jego poczynania, by przewidywać wynik w wyborach parlamentarnych, czy by zwyczajnie przyczepić mu jakąś łatkę, bo czemu nie. W przewadze są to wypowiedzi ostro krytyczne, bez żadnych hamulców jeśli chodzi o dosadne zwroty, kipiące obrazoburczymi sformułowaniami.

Festiwal hejtu był w audycji Moniki Olejnik „7 dzień tygodnia”

„Oczy Pawła Kukiza stają się oczami wariata, a słowa zieją coraz większą nienawiścią”

— Krzysztof Gawkowski, jeden z nielicznych członków rozsypującego się SLD.

„Koalicji z udziałem pana Kukiza wieszczę duże kłopoty. Było dużo inwektyw, nie powinno się tak poniewierać ludzką godnością”

— profesor Tomasz Nałęcz, wybitny specjalista od kampanii prezydenckich.

„To jest jedna wielka ściema. Koryto ma być to samo, ale mają się przy nim zmienić konsumenci”

— Iwona Śledzińska-Katarasińska,niezwykle atrakcyjna umysłowo posłanka PO parafrazowała stwierdzenie Janusza Korwina Mikke, który użył w oryginale słowa „świnie”.

Inni fachowcy od Kukiza też sobie nie żałują.

„Od tego typu bełkotu rozpoczynały się zmiany totalitarne” -– marszalek Struzik, niezatapialny przedstawiciel ZSL podającego się za Peezel.

Dwudniowy Marszałek Sejmu Jerzy Wenderlich tytułował Pawła Kukiza Pan Muzyk. Tak elegancko niby.

Standardem medialnym stał się zestaw: Tymiński, Lepper, Kukiz.

Twórczo rozwinął to poseł Joachim Brudziński w programie „Kawa na Ławę” orzekając, że „Kukiz jest niepoważny wrzucając przedstawicieli tak różnych środowisk do jednego worka. – Idzie drogą Krzysztofa Kononowicza” (natemat.pl)

W wywiadzie dla Polityce.pl tenże sam poseł PiS i wiceszef kampanii wyborczej w bezpardonowym zapędzie wypowiada kuriozalną sekwencję:

Przypominam sobie, że u boku polityków partii rządzących widywano Pawła Kukiza. Naszych polityków u boku Schetyny, czy Sikorskiego nie widziałem.

Jest to zawoalowany przekaz, że Kukiz jest nadal człowiekiem Platformy, a co więcej jego niegdysiejsze wsparcie dla PO czyni go współwinnym za jej rządy.

Tu wypada przypomnieć, że w czasach PO-PiS nikt z PiS na Grzegorza Schetynę nie patrzył złym okiem, a u boku Radosława Sikorskiego był w pewnym sensie cały rząd PiS, gdy pełnił on funkcję ministra obrony.

Konfliktowanie się z Pawłem Kukizem jest ze strony polityków PiS całkowicie niezrozumiałe. Wprost przeciwnie powinni być mu niezmiernie wdzięczni. Gdyby nie jego udział w wyborach prezydenckich, nie wiadomo czy byśmy dzisiaj fetowali zwycięstwo Andrzeja Dudy. Ponad to w nowym parlamencie, może to być jedyny możliwy koalicjant.

Dlaczego w jego działaniu doszukiwać się wyłącznie czarnych stron? Dlaczego nie widzieć jego idealizmu, patriotyzmu, a nawet poświęcenia się dla Polski.

Jest on chyba jedynym, który idąc do polityki, przynajmniej doraźnie, traci finansowo.

Jego metody może są niestandardowe, język zbyt szorstki, a sytuacja antysystemowca, który chcąco niechcący musi kooperować z systemem, niekomfortowa, ale wnosi powiew świeżości do naszej polityki. Trudno się nie zgodzić z jego planem przewietrzenia parlamentu i wprowadzenia tam nowych ludzi.

Czy JOW – y są lekarstwem na wszystko?

Być może nie. Dajmy mu jednak najpierw szansę by coś zrobił, a nie rozliczajmy na zapas. Nie sądźmy zbyt łatwo i zbyt surowo, kogoś kto podjął się walki ze złem trawiącym Polskę  z potrzeby serca.

Być może taka postawa zupełnie przekracza imaginację, tych, którzy bycie w polityce traktują wyłącznie jako profesję, siebie widzą dożywotnio w poselskich ławach, a konkurencje muszą tępić wszelkimi sposobami.