Każdy orze jak może, panie redaktorze. Kilka podstawowych pytań

Ciekawe jak w obliczu nadchodzących zmian będą zachowywać się dziennikarze. Walka o godność gdy się raz zaczyna, przechodzi z ojca (matki) na córkę lub syna.

Skąd biorą parę i upór ci, którzy dochodzą prawdy i dzielnie o nią walczą? Z drugiej strony – skąd bierze się tylu, którzy uparcie bronią kłamstwa i złych ludzi.

Można zadawać to pytanie zarówno w czasie telewizyjnego prime time’u, jak i na śniadanie. Choć niestety odpowiedzi brak. Wielu powie na to tak: racje są względne i argumenty sporne. Mało kto przyzna, że pracować byle jak jest po prostu wygodnie. Więc żurnaliści to leniwi koniunkturaliści? Właśnie idzie kolejna zmiana warty. Przekonamy się gdy nastąpi nowe rozdanie, co będą mówić, pisać – szanowni panowie i panie.

Czy będą wstawać już o szóstej rano by na masówce lub w radio pierwsi stwierdzać, że jednak „ … czarne to nie białe, że zło to nie to samo co dobro, że choć mówili inaczej to chyba jednak mówili to samo”.

Nikt tego wszystkiego dochodzić nie będzie. Słowa są wprawdzie gdzieś tam zapisane, ale gnają z wiatrem. Pełno gadulstwa wszędzie. To co powiedziano wczoraj, jutro już nie będzie się liczyć, a pojutrze nikt nie będzie tego pamiętać. Byle do przodu, szybko. Wszyscy się ze wszystkimi ścigają. Są kłamstwa na co dzień, na weekend, na święta. Wszystko poplątane w bełkocie, watą opakowane. Znacie? Ale jednak słuchacie. Oglądacie. Chociaż dokładnie wiadomo co która gaduła nam powie. Bo to takie laleczki, marionetki i barbie, kukiełki odmóżdżone sprężyną nakręcone. Pobrało się kredyty i strach przed utratą pracy paraliżuje. Ludzie! Jak długo tak można, rodacy?

P.S.

1.Za Barańczakiem: „z domu do pracy (…), do pracy (…), do pracy, o k….., jak długo tak można rodacy”

2. „Ona tańczyła jedno lato” (reżyser Ingmar Bergman)

3. życie codziennie się bździągwi, a felieton żyje jeden dzień

4. pieniądze dawno już zostały wywiezione do podatkowych rajów