Pierwsze starcia kandydata ferajny nazywanej Platformą Obywatelską

Ledwo rozpoczęta kampania Komorowskiego jest zapowiedzią rozsiewania kłamliwej propagandy. Twardej jak robotnicza łopata z czasów PRL. Co mnie równie martwi, może stać się dobrym pretekstem do przywoływania przez policję, prokuraturę i sąd do porządku tych wszystkich, którzy w sposób jawny demonstrują swój krytycyzm wobec kandydata Platformy Obywatelskiej.

Już wielokrotnie zostało to powiedziane, ale też trzeba to ciągle przypominać, że Komorowski nie jest kandydatem obywatelskim, jak to umieścił na swoim szyldzie kampanii, lecz reprezentantem Ewy Kopacz, Grzegorza Schetyny, Michała Kamińskiego, Janusza Palikota, Bartłomieja Sienkiewicza, Donalda Tuska, Pawła Grasia, Elżbiety Bieńkowskiej, skompromitowanej Prokuratury Wojskowej, obecnej prokuratury cywilnej pod kierownictwem Andrzeja Seremeta, chowającej pod dywan aferę taśmową, wszystkich bez wyjątku wrogów Kościoła katolickiego w Polsce, Radosława Sikorskiego, nienawidzącego wszystkich, którzy stają na drodze do jego własnej kariery, generalicji i wysokich oficerów wojskowych służb specjalnych, ze szczególnym uwzględnieniem kadry przeszkolonej w Moskwie przez rosyjskich specjalistów GRU oraz profesorek Magdaleny Środy i Małgorzaty Fuszary, które już rozpoczęły w przedszkolach przebieranie chłopców za dziewczynki, a dziewczynek za chłopców.

Innym elementem kłamliwej propagandy Komorowskiego jest główne hasło wyborcze „Zgoda i bezpieczeństwo”. To prawda, że obecny prezydent chce budować zgodę, ale na warunkach podyktowanych przez siebie i ludzi, których reprezentuje. Według Komorowskiego zgoda, to potulne siedzenie w domach i nabożne wysłuchiwanie, co ma do powiedzenia Anodina w raporcie o katastrofie smoleńskiej. To powstrzymanie się od składania w 10 dniu każdego miesiąca kwiatów pod Pałacem Prezydenckim w miejscu, gdzie stał krzyż któremu wypowiedział od pierwszych godzin wojnę. Zgoda, owszem, ale sprowadzająca się do wiwatowania i chóralnych śpiewów dziękczynnych na swoją cześć w miastach, które nawiedza w swym wyborczym objeździe.

Tam, gdzie spotyka się z nieprzychylnym przyjęciem, z bojkotem i manifestowaną krytyką jego prezydentury, określa mianem wziętym z języka partyjnego lat 70 i 80, nazywającym społeczne protesty „awanturnictwem”. - Incydenty na moich wiecach? Gwizdy, krytyczne transparenty? Grozi nam w Polsce awanturnictwo – grozi apokaliptyczną wizją rozkładu państwa Komorowski. - Kto nam zagraża? – pyta. I ma już odpowiednie słowo - ekstremiści , czyli reakcyjni prawicowcy. W domyśle, są fanatycznymi zwolennikami tego wszystkiego, co najgorsze – nacjonalizmu, rasizmu, ksenofobii, religijnego fundamentalizmu. Oto prawdziwe oblicze tych, którzy nie chcą jak ja zgody – sugeruje kandydat Platformy.
Zgody i bezpieczeństwa prezydenta pilnuje policja. Nie byłem, nie widziałem, nie wiem. Ale są dwie strony: przedstawicielka opozycyjnej partii Korwina – Mikke i policjant.

Na wiecu przedwyborczym w Krakowie stał mężczyzna z krzesłem. Kobieta:

W stronę prezydenta padło tylko pytanie „Gdzie jest szogun!?”, a krzesło było nawiązaniem do wizyty Bronisława Komorowskiego w Japonii. Nikt w nikogo nie chciał rzucać. To był happening”.

Policjant:

Mężczyzna, stojący tuż przed sceną trzymał w górze drewniane krzesło i wykrzykiwał wulgarne słowa. W pewnym momencie celując krzesłem chciał nim rzucić na scenę. Na szczęście funkcjonariusze obezwładnili go i zabrali przedmiot, którym zamierzał rzucić

— wyjaśniał ich dowódca.

Nie muszę nikogo przekonywać, jak trudno jest wygrać z policją. Do wyroku jednak daleka droga. Ale usłużne media już grzmią: - Za to grozi nawet pięć lat więzienia!