Czy szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego może otrzymać zaszczytny tytuł Dziennikarza Roku?

Wbrew pozorom tytułowe pytanie nie jest wcale takie absurdalne, jakby się mogło na pierwszy rzut oka wydawać. Są mocne precedensy. Przypomnę tylko casus Janusza Palikota, którego wyróżniono w ten sposób w czerwcu 2010.

Ta data jest ważna choćby ze względu na uzasadnienie nagrody Dziennikarza Roku dla Palikota:

za odwagę zadawania trudnych pytań i poruszania najbardziej drażliwych kwestii.

A pamiętamy, że w czerwcu 2010 roku odwaga Palikota, wówczas prominentnego polityka rządzącej Platformy Obywatelskiej, polegała na obscenicznym szkalowaniu nieżyjącego prezydenta Lecha Kaczyńskiego i jego brata, będącego w opozycji.

Dużo później ten proceder Palikot objaśnił dumnie brzmiącym terminem

niszczenie podstaw godnościowych prezydentury.

Można by rzec – jaki polityk, taka politologia. Niezbicie z tego wynika, że odwaga niejedno ma imię, a ten szlak przetarła Partia Demokratyczna, spadkobierczyni Unii Wolności i wyróżniła właśnie Palikota, i właśnie w pamiętnym roku 2010, co mówi bardzo wiele o pojmowaniu demokracji przez elity III RP.

W każdym razie precedens był i nic nie stoi na przeszkodzie, żeby w ten sam sposób uhonorować szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Pawła Wojtunika. Wygląda bowiem, że to on jest współtwórcą największej sensacji dziennikarskiej ubiegłego roku, jaką było ujawnienie taśm z podsłuchów prominentnych ludzi władzy i biznesu. Wojtunik nawet bardziej się zasłużył niż redakcja „Wprost”, która przecież dostała na tacy gotowca, a nikt także nie zaprzeczy, że w nagranych rozmowach „poruszano najbardziej drażliwe kwestie”. Szef CBA natomiast nie wahając się narazić kariery, nie bacząc na krytykę, ostatnio znowu dostarczył wspaniały materiał do dziennikarskich dociekań i śledztw.

Zatem absolutnie słuszne są sugestie, żeby środowisko dziennikarskie podzieliło się chwałą z funkcjonariuszami. Najbardziej zaś godny reprezentowania służb w tej kwestii wydaje się właśnie Wojtunik. Myślę, także, że Platforma Obywatelska wydaje się być predestynowana, żeby wystąpić o tytuł Dziennikarza Roku dla szefa CBA. W końcu to PO jest dziedziczką tradycji Partii Demokratycznej, ostatniego wcielenia Unii Wolności, zaś z niej wywodzi się przecież całe to towarzystwo „obywatelskie”, któremu cyrk z podsłuchami zawdzięczamy.

Jeśli kogoś nie przekonują powyższe argumenty, że szefowi ściśle tajnej służby można przyznać tytuł Dziennikarza Roku, to przytoczę zagraniczną analogię. W swoim czasie prezydent Barack Obama ledwo co zdążył wysłać na wojnę do Afganistanu 30 tysięcy amerykańskich żołnierzy i niedługo potem otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla. Ten przykład dobitnie świadczy, że nawet drastyczna niezgodność profesji i zasług w danej dziedzinie nie stanowi przeszkody do wyróżnienia. Tym bardziej nie odmawiajmy nagrody Wojtunikowi, który przecież wszedł w kooperację i serdeczną komitywę z redakcją „Wprost”, o czym świadczą jego esemesy.

A tak w ogóle, to wychodzące na jaw okoliczności afery taśmowej, jej bohaterowie oraz ich zachowanie na scenie politycznej, zaczynają coraz bardziej przypominać fredrowskie komedie, szczególnie „Zemstę”. Murarzy zastąpili kelnerzy, a zwaśnione strony odgrywają politycy i służby specjalne. Paradoksalnie, w najciekawszej fredrowskiej roli został obsadzony polityk o nazwisku Sienkiewicz, który zagrał Papkina. A miał szczere chęci wystąpić jako krwawy książę Jarema, co zrobił porządek z Kozakami. Do takiej roli zresztą zobowiązywał go rodowód i funkcja szefa resortu siłowego. Cóż za chichot losu! Ale w postać Papkina wczuł się wspaniale, tego mu nikt nie odejmie. Czy w Polsce jest przyznawany tytuł Aktora Roku?