Fałszywy ton w kazaniu Michnika

Ponieważ komentuję występ Adama Michnika u Tomasza Lisa z pewnym opóźnieniem, nie napiszę o tym, co – słusznie, moim zdaniem – zdenerwowało ludzi myślących zdroworozsądkowo, niekoniecznie zwolenników PiS-u. Tylko te wątki zaznaczę.

Nie trzeba być przecież zwolennikiem PiS-u, by widzieć, jak potwornie naciągany jest argument z mleczarza: jeśli wyborów nie wygra PO, grozi Polsce autorytaryzm PiS-u. Podobnie – by widzieć, że Michnik zrobił unik w sprawie kilometrówki i usług doradztwa językowego ministra/ marszałka Sikorskiego w stylu iście salonowym: czepiają się naszego, więc niezależnie od racji bronimy go z całym dobrodziejstwem inwentarza. Podobnie – by widzieć, że wyśmiewanie się (takie, jakie zademonstrował Michnik) z katolickiego sprzeciwu wobec in vitro abstrahuje od losu niewykorzystanych zarodków: a to ten los właśnie stanowi istotę katolickiego sprzeciwu wobec tej metody.

Ale mniejsza już dzisiaj – ponad 24 godziny po fakcie – o to. Chcę wskazać na jeden fragment wypowiedzi naczelnego „Gazety Wyborczej”, którego nie sposób nazwać inaczej, niż moralnie skandalicznym. Oceniając stan polskiej służby zdrowia Michnik powiedział w pierwszym zdaniu, że jest ona znakomita (zgoda, potem ten pogląd temperował), ponieważ jemu osobiście polscy lekarze uratowali życie. Wyjaśnił, że działo się to w zwykłych szpitalach, takich, do których każdy ma dostęp.

Jestem na tego rodzaju argument czujny, odkąd przed kilku laty użyła go w stosunku do mnie Józefa Hennelowa na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Na moją generalną tezę, że Polacy nie czują się bezpiecznie w tym systemie ochrony zdrowia, Hennelowa z oburzeniem odpowiedziała, że to nieprawda, ponieważ ona osobiście niedawno leżała w szpitalu, gdzie zaznała znakomitej opieki.

Problem z tym argumentem jest taki, że i Michnik, i Hennelowa jakby zapomnieli, że ani jedno, ani drugie nie było w owych szpitalach anonimowymi pacjentami, tylko – przeciwnie - pacjentami specjalnej troski. Wyciąganie ze świadczonej im tam opieki (wierzę, że znakomitej) wniosku co do ogólnej jakości opieki szpitalnej w Polsce jest policzkiem w twarz tysięcy ofiar błędów lekarskich. To jest argument niegodziwy.

Podobnie niegodziwe było (w kontekście protestu Porozumienia Zielonogórskiego) retoryczne pytanie Michnika: mam małe dziecko i co ja zrobię, gdy zastanę drzwi przychodni zamknięte przed moim dzieckiem? Każdy przecież wie, co w takiej sytuacji zrobi Adam Michnik: pójdzie ze swoim chorym dzieckiem do dowolnie drogiego lekarza prywatnego. A znacznej części Polaków na to, po prostu, nie stać. I oni rzeczywiście mają problem z zamkniętymi drzwiami przychodni POZ.

Nie jest w dobrym tonie zaglądać komukolwiek do kieszeni. Ale jak nazwiemy wykorzystywanie tej reguły dla demagogicznego deklarowania ubóstwa przez kogoś bardzo zamożnego?

Jak na to zareagował Tomasz Lis? Nijak. Zresztą, przez cały program dał się Michnikowi poklepywać po ramieniu (natrętne „Panie Tomku”), pozwalał na przemilczanie spraw ważnych pod pozorem, że dociekliwość jest demagogią. Adam Michnik jest z pewnością interesującym człowiekiem. Ale publiczna rozmowa z nim może być ciekawa tylko wtedy, gdy dziennikarz potrafi postawić tamę jego uwodzicielskim minom, jego pochlebstwom i jego groźbom (np. zaliczeniu do grona populistów zamiast odpowiedzi na trudne pytania). Gdy to jest jedynie show Michnika, jako to było w poniedziałek u Lisa, dowiadujemy się czegoś prawdziwego o Michniku i o jego rozmówcy, ale stosunkowo mało o sprawach, o których rozmawiali. Może szkoda.

—————————————————————————————————

Gorąco polecamy debiutancką książkę Krzysztofa Feusette’a „Alfabet salonu”. Można ją kupić szybko i wygodnie w naszym internetowym sklepie wSklepiku.pl!