Kilometrówka Sikorskiego - proste wytłumaczenie. "Ciemny lud to kupi, opozycja zbaranieje - i po sprawie!"

Kolejni posłowie i ministrowie wyjaśniają, dlaczego bez dokładnych rozliczeń kilometrówki biorą z kasy sejmu tyle, na ile maja ochotę (byle zgodnie z przysługującym limitem). Brak przejrzystego systemu kontroli poselskich przejazdów powoduje, że kwota pobierana z kasy sejmowej zależy wyłącznie od poczucia przyzwoitości parlamentarzystów; a że z tym krucho – mamy to, co mamy…

Co by szkodziło dołączać do ww. rozliczeń choćby paragony za paliwo? Wyłudzanie pieniędzy za fikcyjne wyjazdy i tak by się zdarzało, ale już mniejsze, i w granicach prawdopodobieństwa…

Absolutnego pecha ma min. Sikorski, do niedawna główny pogromca „wycieczek” na koszt państwa kolegów z opozycji. Sam (za pieniądze podatników) objechał już prywatnym samochodem kulę ziemską więcej niż dwa razy, mając na co dzień do dyspozycji służbowy, „darmowy” samochód z BOR-u… Kolejne jego karkołomne tłumaczenia padają w świetle prostych pytań sprawdzających. Ostatni hit tego seansu pazerności (wg Faktu): licznik Nissana p. ministra wskazuje przebieg trzykrotnie mniejszy (ok. 30 tys. km) niż liczba zdeklarowanych przez niego przejechanych kilometrów (90 tys. km) … Dowód nie do obalenia?…

Ależ skąd! Wytłumaczenie jest „arcyboleśnie proste”. Trzeba zwołać konferencję prasową i oświadczyć np.: mój Nissan przejechał tak naprawdę 200 tys. km. Ponieważ przygotowuję go do sprzedaży – kazałem cofnąć licznik o 170 tys….. Wszyscy tak robią, no nie?

Proste, klarowne, zgodne z moralnością Kalego… Sorry, takie mamy standardy! Resortowi żurnaliści odetchną z ulgą i cierpliwie objaśnią wszystko lemingom, ciemny lud to kupi, zaskoczona opozycja zbaranieje – i po sprawie! Ech, wy „pisiaki” – wszędzie wietrzycie tylko spiski i przekręty…

Przypominam mój stary wierszyk (z tomiku PRO PUBLICO BONO)

      WSZYSCY DZIŚ KRADNĄ...

Sprosiłem mych przyjaciół, wieki nie widzianych,

By świat z nimi naprawiać – przy winie, do rana.

Marzenia nasze dawne druhom przywołałem;

Zobowiązania wielkie… Piękne ideały…

Koledzy popatrzyli na mnie ze zdumieniem,

Potem śmiechem ryknęli w wielkim rozbawieniu,

Że aż im łzy pociekły i oddech zabrało…

Na koniec – klepiąc w plecy (trochę to bolało),

Poczęli mnie pouczać (naiwnego grajka)

Mówiąc: „Dorośnij stary! Życie to nie bajka”…

I myśl złotą jak tombak któryś z głowy palnął:

„Wszyscy dokoła kradną! I to jest normalne…”

Tu zawrzała dyskusja; każdy przykład dawał:

„Złodziej kradnie ci portfel… Ot, złodziejskie prawo!”

„Lekarzowi sam wciskasz w kopercie banknoty!”

(Życie droższe pieniędzy. Wszyscy wiedzą o tym.)

„Policjant też szmal liczy, z kolegą do spółki”…

(Zwłaszcza, gdyś trochę wypił. I siadłeś za kółkiem…)

„Urzędnik jest przychylny, gdy dostanie w łapę”…

(Haracze przy przetargach… Nie wiesz? Toś jest gapa!)

„Rząd sam się nie wyżywi – lecz z naszych podatków;

Ci dopiero nas łupią! Stąd te niedostatki…”

(Nic dziwnego, że naród kombinuje skrycie;

Szara strefa – jak nigdy – ma się znakomicie…)

I tak wrzała dyskusja, że żal opowiadać;

Wszyscy wszystkich z wszystkiego na gwałt chcą okradać!

Przytaczano nazwiska… Nazwy instytucji…

Warianty nepotyzmu, szabru i korupcji…

Większość – w tonie podziwu (lub nawet zazdrości) –

Niczym wyrazy hołdu dla tej zaradności…

Nieśmiało się włączyłem: „Przepraszam, że truję;

Jeśli każdy dziś kradnie, to kto tu … pracuje?”…

Zapadła chwila ciszy (cisza czasem krzyczy)…

Ktoś rozbawił ferajnę krzycząc: „Kto? Chińczycy!

Chciwość jest dzisiaj cnotą! Tak na Wall Street mówią…

Nie zostawajmy w tyle! Kradnijmy! A równo!”

Spotkałem dziś przyjaciół, wieki nie widzianych,

By z nimi świat naprawiać przy winie, do rana.

Lecz z ulgą ostatniego z kumpli pożegnałem,

A z nim nasze marzenia… Nasze ideały…

I z cyklu – znalezione w sieci – tym razem piosenka partyzancka:

Chłopaki, schodzę do podziemia!