Sitwa, gola! Oni nie dorośli do kierowania państwem, zachowują się jak nastolatki

Wiadomość z przedostatniej chwili: Donald Tusk i Grzegorz Schetyna haratali w gałę do jednej bramki, a nawet mieli ze sobą kontakt cielesny, taki z gatunku szorstkiej miłości. Media pozostające na usługach Platformy Obywatelskiej i swoich własnych, wszak łączą te grupy wspólne interesy, pokazywały ten akt przyjaźni sugerując, że w rządzącej sitwie nie tylko nie ma rozłamu, ale wręcz przeciwnie, wszystko gra. I to dzięki nowej premier Ewie Kopacz, która wie jak rządzić i jeszcze nam to pokaże. Pokazała stanowczość w stosunku do twórcy osobowości politycznej Donalda Tuska, Igora Ostachowicza i w stosunku do ministry od infrastruktury Marii Wasiak, pierwszemu odbierając posadę w Orlenie, a tej drugiej pół miliona złotych z odprawy. Oczywiście media podkreślają, że Ewa Kopacz o tych machinacjach kolesiowskich nie wiedziała. A jakby wiedziała, to co by zrobiła? Nie dało się upchnąć tej afery pod dywan, przedostała się do opinii publicznej, a opinia publiczna się wkurzyła. Wkurzyli się obywatele, zwłaszcza ci, którzy dostają za swoją pracę 1500 albo i mniej złotych na rękę.

Na szczęście dla wizerunku władzy dreamliner lecący ze Stanów Zjednoczonych do Warszawy miał usterkę i wylądował awaryjnie w Glasgow. Nic się nie stało, ale redaktorzy publicznej telewizji wykorzystali go jako temat numer jeden w programie „Forum”. Że to niby najwyższa pora, żeby zakupić porządny samolot dla głowy państwa, która lata jak zwykły pasażer zwykłym dreamlinerem do USA. Pragnę zauważyć, że zwykły samolot pasażerski jest bezpieczniejszy od TU 154, którym leciał prezydent Kaczyński wraz z polską elitą polityczną do Smoleńska. I dlatego Komorowski nim nie lata, choć mamy na składzie jeszcze jedną „tutkę”, rządową. Mogłaby wpaść na pancerną brzozę, jako że czasy są niepewne i wieje „wiatr z kierowników wschodnich” jak zdarzyło się palnąć w PRL - owskim „Życiu Warszawy”.

Na boisku podstarzali piłkarze pokazali swój kunszt, walcząc z bólem mięśni, który poświęcili na ołtarzu wizerunku Platformy Obywatelskiej.” Orły, sokoły, herosi” - jak w piosence Danuty Rinn, która pyta w niej „gdzie ci mężczyźni no gdzie, Nie ma nie ma…” Mężczyźni to nie ci politycy latający za piłką w krótkich majtkach, mężczyźni, to ci, którzy na nich harują do 67 roku życia, choć egzystują w warunkach urągających podstawowym warunkom godnego życia. Dla nich jacyś pokręceni senatorzy wymyślili „orliki dla seniorów”, a ministerstwo pracy i polityki społecznej przeznaczy na ten cel 560 mln złotych. Będą się na tych orlikach rehabilitować za pomocą aktywności fizycznej. Już widzę tych schorowanych obywateli po sześćdziesiątce, jak kuśtykając o kulach ( operacja stawu biodrowego za pięć lat, jak dobrze pójdzie), facetów po zawałach i z zaćmą ( operacja za dziesięć lat jak dobrze pójdzie), cierpiących na raka prostaty i inne dolegliwości wieku starczego, jak haratają w gałę albo uczestniczą w maratonie dla inwalidów.

Trzeba nie mieć elementarnego poczucia przyzwoitość i całkowity brak kontaktu z rzeczywistością, żeby argumentować ten pomysł długim życiem Polaków  i dobrą kondycją seniorów. Czy panowie senatorowie wiedzą, ile lat żyje przeciętnie mężczyzna w Polsce? 72 lata. Senatorowie nie wiedzą, bo mają znakomitą opiekę zdrowotną i beztroskie życie za pieniądze podatnika, przede wszystkim podatnika - seniora. Młodzi podatnicy nie mają pracy albo harują na umowach śmieciowych. I wyrosną na seniorów bez nadziei na godne życie.

Bierze mnie obrzydzenie, jak oglądam rozrywkowe spektakle z udziałem rządzących III RP polityków. Oni nie dorośli do kierowania państwem, zachowują się jak nastolatki, dla których liczy się radocha „tu i teraz”. A naród? Naród to oni. Sitwa, gola!